Este insomnio venial Que non aspira a ser tormento Prende todas as candeas Que dan luz a un pensamento E sobre o postergado soño ver De sombras o estrego Ese todo condimento Ese todo condimento Ese todo condimento Que reclama esta canción. Vendo as horas de reollo Eu percebo que se achega Ca súa guerra encarnizada A mañá miña indolencia Con preguiza torno ao leito E suxíreme a morneza Que me garde da soberbia De pensar que estou esperta. É sabido que no escuro Non se enredan as ideas É sabido que se crean Cando o sol o tapa o curo E avanzando polas horas Descúbrome unha indecente E dígome nas impares E dígome nas impares E dígome nas impares Que xa marcho na que segue. Vendo as horas de reollo Eu percebo que se achega Ca súa guerra encarnizada A mañá miña indolencia Con preguiza torno ao leito E suxíreme a morneza Que me garde da soberbia De pensar que estou esperta. E que este insomnio letal Vai achegándome ao tormento Cando comezan as candeas A facer fins ao pensamento Na conta final das horas Núa ademais de indecente Berro á lúa retadora Berro á lúa retadora Berro á lúa retadora Que se ten présa que espere. Vendo as horas de reollo Eu percebo que se achega Ca súa guerra encarnizada A mañá miña indolencia Con preguiza torno ao leito E suxíreme a morneza Que me garde da soberbia De pensar que estou esperta.