Nin os teus remorsos, nin as miñas ascuas. Nin as tuas victorias, nin a miña dor. Nin os teus silencios, nin a miña imnopia. Nin o teu obviarme, nin o meu perdón. Nin as tuas penas, nin as miñas glorias. Nin a tua noria, nin o meu colchón. Nin a pluma ingrata dos pais da historia Nin ca historia mande na revolución. Cando as estrelas son mais astros que nunca Queda prohibido pretender deitarse a soñaaar E sentir sen pensar E ter fe para desertar. Construir escaleiras pra' ter un hedén en que desenbocar. Nin so busco pleitos, nin evito a guerra. Nin morder a terra pra' sobrevivir Nin pagar sancións pola penitencia Cando a miña ausencia decide latir. Nin baixar as voces, nin ergerse a berros. Nin usar o encerro como solución. Nin comer palabras ou beber as penas Pra' evitara perfida desolación. Cando as estrelas son mais astros que nunca Queda prohibido pretender deitarse a soñaaar E sentir sen pensar E ter fe para desertar. Construir escaleiras pra' ter un hedén en que desenbocar. Ouee, oh Cando as estrelas son mais astros que nunca Queda prohibido pretender deitarse a soñaaar E sentir sen pensar E ter fe para desertar. Construir escaleiras pra' ter un hedén en que desenbocar. END