Non teño fe, non teño espazo para correr Non sei saltar o sufrimento sen caer Non sei marcar os límites no tempo Nin divorciarme do que quero crer Non quero rei, non quero forza para ver A multitude axeonllada envilecer Sigo fuxindo do meu desalento Emparedada na esperanza de Avivar a idea e ampliar Os prazos que preceden a claudicar Non teño Deus, non teño marxe de cesión No referido á dignidade e á opinión Coido a palabra, resgardo do vento Porque é por ela que son o que son E combatente e vencida unha vez Sigo portando a eternidade da vellez Sigo fuxindo do desdobramento E instalada na quimera de Avivar a idea e ampliar Os prazos que preceden a claudicar