پیشانیِ سختی است سنگ، که رؤیاها در آن می نالند!
بی آب مواج و بی سروِ یخ زده.
گُرده ایست سنگ، تا بار زمان را بکشد!
و درختان اشکش را و نوارها و ستاره هایش را.
باران های تیره یی را دیده ام من دوان از پی موج ها
که بازوان بلند بیخته ی خویش برافراشته بودند
تا به سنگ پاره ی پرتابی شان نرانند ...
سنگ پاره ای که اندام هاشان را در هم
می شکند بی آنکه به خونشان آغشته کند.
چراکه سنگ، دانه ها و ابرها را گرد می آورد
استخوان بندی چکاوک ها را و گُرگانِ سایه روشن را.
اما صدایی برنمی آورد، نه بلور و نه آتش،
اگر میدان نباشد. میدان و تنها، میدان های بی حصار!
و اینک ایگناسیوی مبارک زاد است بر سرِ سنگ.
همین و بس!
چه پیش آمده است؟ به چهره اش بنگرید،
مرگ به گوگردِ پریده رنگش فروپوشیده
رخسارِ مرد گاوی مغموم بدو داده است.
کار از کار گذشته است! باران به دهانش می بارد،
هوا چون دیوانه ای سینه اش را گود وانهاده
و عشق، غرقه ی اشک های برف،
خود را بر قله ی گاوچر گرم می کند.
چه می گویند ؟ سکوتی بویناک برآسوده است!
ماییم و در برابر ما از خویش می رود این تخته بند تن
که طرح آشکارِ بلبلان را داشت؛
و می بینیمش که از حفره هایی بی انتها پوشیده می شود.
چه کسی کفن را مچاله می کند؟ آنچه می گویند راست نیست،
این جا نه کسی می خواند، نه کسی به کنجی می گرید،
نه مهمیزی زده می شود، نه ماری وحشت زده می گریزد.
این جا دیگر خواستار چیزی نیستم جز چشمانی به فراخی گشوده
برای تماشای این تخته بند تن که امکان آرامیدنش نیست.
این جا خواهانِ دیدار مردانی هستم که آوازی سخت دارند.
مردانی که هَیون را رام می کنند و بر رودخانه ها ظفر می یابند.
مردانی که استخوانهاشان به صدا درمی آید
و با دهان پُر از خورشید و چخماق می خوانند.
خواستارِ دیدار آنانم من، این جا رو در روی سنگ،
در برابر این پیکری که عنان گسسته است.
می خواهم تا به من نشان دهند راه رهایی کجاست
این ناخدا را که به مرگ پیوسته است.
می خواهم مرا گریه ای آموزند، چنان چون رودی
با مهی لطیف و آبکنارانی ژرف!
تا پیکر ایگناسیو را با خود ببرد و از نظر نهان شود
بی آنکه نفسِ مضاعف ورزوان را بازشنود.
تا از نظر پنهان شود در میدانچه ی مدوّر ماه
که با همه خُردی جانور محزون بی حرکتی باز می نماید.
تا از نظر پنهان شود در شبِ محروم از سرودِ ماهی ها
و در خارزارانِ سپیدِ دودِ منجمد!
نمی خواهم چهره اش را به دستمالی فروپوشند،
تا به مرگی که در اوست خو کند.
برو ایگناسیو! به هیابانگ شورانگیز حسرت مخور
بخسب! پرواز کن! بیارام! دریا نیز می میرد!