نگاهای چپ رومه
می خوان باز سرزنش کنن منو
صداها چه مرموزه
پچ پچ می کنن ازم
دستامو بگير
خيلي دورم از اينا
افکارو ببين
من تو فکرمم تنهام
يه ترسی هميشه باهاش هست
هيشکی نمی ده باهاش دست
همه پاهارو پيش می ذارن
اون می کشه پاهاش پس
غذای بدمزه بِش می ده
مشکل داره باش آشپز
می گن شده راهات کج
کم کم ميشه واسه کاراش دَک
نگاها چپ نگاها چپ
هرجا وارد ميشه صداها قَطع
تيغ تيز و ترکش هست سمتش
جوابی نيست واسه چراهاش نه
توی دل ارتش دشمن تنها
جنگ نابرابر توی عمقش
لرزش وقتش ديگه پر شده از لحظه های نادَخ
خنده های زجرآور پشتش
کشتش دورش علف های هرز شد مانع رشدش
بيزار از بيداری و عاشقِ چُرتش
عادت داشت جلو آينه لخت شه
آروم زمزمه کنه بزدل بزدل
تو ديوار می رفت محکم مشتش
می کرد مرده و زنده رو فحش کش
بد می گذره
هرکسی بِش اَنگ می زنه
اين نهايت پست فطرتيه
همه چيز قلبشو چنگ می زنه
قانون چيه قاضی کيه
خر تو خره
تازه می فهمه که بازی چيه
بين سکوت و عربده ی اون مرز، مرزِ باريکيه
سدِ پيش روشو می شکنه
به شدت جاری ميشه
دستامو بگير
خيلی دورم از اينا
افکارو ببين
من تو فکرمم تنهام
می خوان استثمارت کنن
حرفاشونو بارِت کنن
انقد تو اين بازی گشتم
که به فوت و فناش وارد شدم
ميونِ اين جنگ می رقصم
می رم نميگم کاش می رفتم
انگشت بزن بالا بيارشون
قبل اين که استفراغت کنن
رام نشو خام نشو وحشی بمون
گردنت ننداز تقصيرشون
سعی کن بيشتر ازشون فکر کنی
عضله ها مُردن انديشه موند
ضربه هارو بی جواب نذار
از چپ خوردی، از راست بزن
نقش بومشونو بازی نکن
نذار که رو تو نقاش بشن
بذار خنده هاشون بره به درک
حماقتاشون بشه يه غلط
مُدارا جواب اين سوال نيست
بذار که خشمت بِچِکه ازت
سايه داشته باش زير سايه نرو
مجروح کن ديوِ حادثه رو
قبول نکن ايده های بدو
کورش نکن ديدِ آينه رو
تفاوت تو سرآغازیه
برای روييدن از اين خاک
نياز به توضيح دادن نداری
جايی که نيست ادراک
پس ريشه بِدُوون لعنتی
يه طوری رشد کن لعنتی
اين جمله رو حفظش کن
واسه اون روزی که نوبت تو می رسه
منم اون که هو شد لعنتی