پاره کردم پیله ، به پَرت و پَلاها گوش سپردم
پُر شدم از کینه ، با یه تیر توویِ بالم متولد شدم
ولی باز هم پرواز شد پیشه ، پرتاب شد تیشه
به سمتم ، شعر شد شیوه
اسیدِ زبونم حل میکنه رنگِ مصنوعیِ
رویِ بوم نقاشی های زندگی هاتون
منم خلافِ جهت توویِ رودِ جنگی هاتون
عربده ای گوش خراش از
عمیق ترین جایِ گمشده توویِ روحت
مردِ آینده رو از الآن چه ترس
نگاهم کن وقتی شروع کنم به وزیدن
طوفانِ منو از نفس هات چه ترس
من مجروح پیرهن دریده یِ ترکش خورده یِ
ترک شده توویِ میدونِ جنگم پس تو
منو از نشونه یِ هفت تیرت نترسون
که من خودم صدایِ پنهونِ مرگم
من زائیده یِ دوازدهمین روزِ اولین ماهِ سردم
منو از سرما نترسون
من باعثِ تعبیر نگاه حاصلِ لقاحِ تو و هم بسترتم
تاریخ خیلیا رو تُف میکنه ، ولی من برگی أ دفترشم
هر چی از هرج و مرجم میگذره حس میکنم هنو اولشم
واکسن خورده یِ سمِ نیشِ ارباب توئم
نذاشتم بندازن قَلاده دورم
به اندازه یِ حجمِ صد تا سینه پُرم
تویی که کَندی شلوارتو ، برام بگو از بیمه شدن
تو تَن داده یِ تجاوزی ، برام بکش یه جیغ بلند
هر چی جلوتر میره ، میفهمم که تنها ترم
تو با باد رفتی ولی من دست نمیکشم از باورم
توو مسیرِ عشق از اسطوره ها بی پَروا ترم
توو شروع همه یکسانیم پس من مینویسم از آخرم
تخریب گَر دلخوشیاتم ، از قاصدک رهاترم
تشنه یِ دلخوریاتم ، از نفرت فرا ترم
به روحم پرداختم ، تا ذلت برا تَنم
بیست چهار عیارم پَ نمیکنه طلات خَرم
رشد کردنو از دونه یِ گیاهِ توویِ پِهن خوابیده یاد گرفتم
طوفانِ حماقت وَزید تموم برگامو باطلش کرد
من با بازنده بودن فهمیدم ، مُردن رو
و میونِ گرسنگی خوردن رو
بی شام بیخیالِ خاک شدم وقتی سنگ فرش شد همه جا
من ذره ذره خاک میشم تا زنده نگه دارم ریشه هام
بیخیالِ تقدیر و حکمت ، رقم زننده ام نگو از قسمت
گوشه یِ ذهنت نقش میبندم ، به خاطر بسپار من رِندَم