میونِ تموم کهنگی های من
نشونی از درد های ناکجاست
از شب های تنهای بی فرجام
تا فرجامِ تنهای دیشب ها
آتیشم طوفان بوز بیشتر میسوزم خاموش نمیشم
برای ساختن رویاها باید کابوس ببینم
دل سرگشته رو بهش صابون نمیدن
منم سردرد قرص های بی درمون
توی خشاب جمجه های بی دربون
هی ماشینای پر پدال بی فرمون
بگین کدوم راه هموار سزاوار دیدن بود
آسفالت ها من مسیر سنگ لاخم سلامته
پشت چراغ های راهنمارو ترجیح ندادم به احتمال هرباختم
ناهمواریها دلیل برتاختن
برگ های کهنم چروکیدن ببین
من سالها میزبان قطره های چشمای خیس بودم
پناه رنج دیده های شهرم
خاک رومو پاک کن
چشام میسوزن منم فراموش شدنی ترین به یاد مونده
زنده ی مدفون تووی صندوقی که خاک خورده
مفتخر به نداشتن قیمت
ورق بزن چکیده ای نیست روی جلدم
تو گُم تو ساعتایی، مجنون لا کاغذایی
لیلی فرهادامی، یه جا پیدا میشی توو صفحه هام
پانسمان زخمت از خاطراتِ جنگت
همشونو از بَرَم میگم تا که از یاد نرم
از خودم نپرس، از خودم نپرس
من تو حس و حال مال فال نیستم
توصیف گر صورت محبوب شهرت خال میشم
ولی خودم یار نیستم، وا میدم
واسه حرکت لبایی که داستانمو جار میزد
کی یارایِ ویارای شیارای دل منو داره واسه نمک
خود آزارا کمن
من لباس زخم و زیل پاره و پوره ی پارسالم
که میکنم گرمت ولی صورت خوشی ندارم
گاهی ساده گاه غرق پیچیدگی قامتم
من تو کُنج اوج ناراحتیام راحتم
ستاره های خُفته ی آسمون شهر
منم صاعقه ی نتیجه ی ابر های غمگین
من نه خواهشم نه گزارشم
لحظه ی دیده شدن قطره های توی بارشم
از خورشید آسمون آبی ریا کار تر ندیدم
که میگفت چیزی نمیخوام در اِزای تابشم
ولی خونه دادن بهش، ساکنش کردن
من ولگردم, بدون سازشم
تو گُم تو ساعتایی، مجنون لا کاغذایی
لیلی فرهادامی، یه جا پیدا میشی توو صفحه ها
پانسمان زخمت از خاطراتِ جنگت
همشو از بَرَم میگم تا که از یاد نرم
از خودم نپرس، از خودم نپرس