شنا میکنم تو استخر خاکستره شور و
اشتیاق، بی نهایت چشم از این ور در بی خبر
زیر نظر با نگاه های بی ثمر، آتیشِ سینه ام خندید به کبریتهای بی خطر
جهان رو میبینم از چشمی در خونم، انتهای همه خیابون ها سر کوچه ان
من خمار دود زندگیم، نه مستی جوابم رو میده نه که نئشه بودن
نه که نشه بودن هستم، خزه های سبزه زندگی باعث کهولتنم
تو صورتمن شاخه بعد شاخه خشک میشیم ما
چه بی رحمه این خاک، حتی ابرهاش پی جذب ربطوبتمن
من ایستادم لای عبور این عابرها، بزنم سیلی تو گوش کدومِ این قاتل ها
بوی بدِ چرکِ جوشِ دروغِ این ظاهرا، نیمه هارو ولش بگو کدومِ لیوانِ ما
دیوونگیم رو بگم به کدوم این عاقل ها،
دلم باشه خوش به شعر کدومِ این شاعرها
نگاه های پشت در خورده میگیرن ازم، همه ی تلاشم غروب این ماجراست
بی شمار نشد رو گذاشتم پشتِ سر، بی شمار نمیشه ی دیگه پیشِ روم
لرز میکنه بدنم ولی درس میگیرم از ترس، رحم نداره این روزگار کینه جو
بی شمار نشد رو گذاشتم پشتِ سر، بی شمار نمیشه ی دیگه پیشِ روم
لرز میکنه بدنم ولی درس میگیرم از ترس، رحم نداره این روزگار کینه جو
همین حوالی کردن سلاخی، پولش تخس شد تو صرافی، میاد بوی تبانی
از رو گوشت های سوخته عصاره ی خلق
روی سیخ های کبابی، میشه تغذیه ی قوانین
کلاهت رو قاضی کن از من ایراد بگیر، ولی یه بارم که شده بیا خودت بازی کن
یه بارم به جای من از دستِ خودت شاکی
شو، یه بار سر انفعالِ تو وجودت قاطی کن
قالیچه ت رو بیار فرش بیارم برات، یه چایی بریز که قند بیارم برات
توی گوش من فریاد امنیت نزن، خونه نشون بده خودم سقف میسازم براش
اونقدر دلم پره که توش چیزی نمیشه جا،
به سینه ها چطور راه وا کردن کلیشه ها
سینه ها رو قفل زدن و دادن کلید به ما، باز کردیم حالا ماییم و صدای آژیر
ما موندیم و خطای کم خطایی، ما موندیم
و نوره قرمز ما موندیم و شب های بی قراری
ماییم و دین واژه ها به دوشمون، لای اراجیف، ماییم و نوای بی نوایی
زوزه ی شومِ اگزوز دنیاها، جغرافیا میریزه خونِ رویاها
توی تاریخ آتیش کی سوزوند کی سوخت، این لباسِ
قناس رو کی بُرید کی دوخت، منم مرثیه ی نارضایتی
بی شمار نشد رو گذاشتم پشتِ سر، بی شمار نمیشه ی دیگه پیشِ روم
لرز میکنه بدنم ولی درس میگیرم از ترس، رحم نداره این روزگار کینه جو
بی شمار نشد رو گذاشتم پشتِ سر، بی شمار نمیشه ی دیگه پیشِ روم
لرز میکنه بدنم ولی درس میگیرم از ترس، رحم نداره این روزگار کینه جو