بعدِ کُلی سوخت دادن تو سفرِ وحشت
خستگی به تماشای من نشسته بود
تویِ سرم هنوز هرج و مرجی از صدا به پا
که این بار با تمامِ قُوا حمله کرده بود
یه ابر، باردارِ بارونِ اسیدی
تو کمینِ خونه های ناودون شکسته
یه انگشتِ پیر روی ماشه ی تپانچه ی تخریب
که هر لحظه شاید آروم بلغزه
هرچی بالاتر می رفتم پله تمومی نداشت
می کشیدنم پائین یا هُل می دادنم؟
ارواح بهم می گفتن که کُلی آدمم
من یادم رفت تو شلوغی کدومشونم
کنارم حضور نیست، من عبورشونم؟
دستم بنده به کجا تو غروبِ شونم؟
هستیِ من آروم آروم نیستی می زائید ولی
نبودن نبودِش تو گروهِ خونم
دوباره برگشتم به خونه
همون کنجِ دورِ دورِ دورِ دور
چهار تا دیوار و سقف طبله کرده بودن
نمورِ نمورِ نمور
تابلوهای قدیمی رو کَندم
موریانه های زیرشون فرار کردن
خلوتِ من هنوز پر از سر و صدا بود
پنجره رو باز، سکوت رو برقرار کردم
دفتر و خودکارم از یه گوشه صدام می زدن
بلند بلند خندیدم بدون این که خوشحال باشم
باید می نوشتم
بنویس جنسی، بنویس جنسیت
بنویس ملی تکرار، بنویس نور
بفروش بنویس، بنویس بفروش
بنویس متر معیار دجال ناجی
بنویس اخبار، انکار انکار، افسار اجبار
منتظرم بنویس بنویس
منتظرم بنویس بنویس
منتظرم بنویس بنویس
منتظرم بنویس بنویس
منم نویسنده ی بی ناشر
روی در و دیوارهای دردِ معاصر
جای دندون و نیشِ دیو پاک نمی شه من هرچقدر می مکم این زهرِ خُرافه
تویِ مجاورتِ جنگِ مُداوم
پریدم توی دره خلاصه
و نوشته های من چَمدون بنده و می پرم واسه ی حملِ مسافر
چند سالی گذشت از قصه ی پرده و غروبم
جا گذاشتم توی داستانهام گرمیِ وجودم
بود بدونِ سهمیه ورودم
بکو می کشه کدوم تهویه خروجم؟
قدم برمی دارم به طرفِ سرزمینِ وحشیِ بُرودت
شطرنجیِ حضورم
می چکه رو این کاغذها از نَشتیِ وجودم
به خونِ عشقم و کودک دستام آلوده ست
راحت رَدم رو می زنن چون پا گذاشتم رو جسدهاشون
کفِ کفش هام آلوده ست
تَرَک هام تخمِ خباثتِ نیاکان
نصفم به جرمِ جنایتِ نیاکان
اونی که بی خبر از دیروزمونه
من شک ندارم که فرداش آلوده ست
چپ و راست چَک می باره
می نویسم از گونه ی سُرخ
من شرابِ تاریکی ام
مَستی با من شک می آره
نشریه چیه تُف توی چاپ
جوهرِ من شب بیداره
منم هدفِ تک تیراندازِ سُنت
ببین حمله پاتَک می آره
زنده ام به خلافِ میلِ جمع با سیلِ حرف
من دستگاهِ تولیدِ کلمه م
اونی میگفت نمی ترسه دروغ گفت
چیزی پیش نمی رونه ما رو غیرِ ترس و چند تا شد سکته رد؟
تا جلوه گر شه چهره ی دیوی که بلعید نصفِ من
نشی گُم تو چرکِ بینِ خط
منو می خونی از جلدِ چند؟
همزمان شیرم و خط
این یعنی شانسِ کم تو چالشم که صاف راه برم تو راهِ کج
هنوز کُلی خوابِ بد خوابِ مقابلم
کسی تعیین نمی کنه جایِ من
نویسنده بی ناشرم
که پنجه تو پنجه ی دیوِ قاتلم
همه قالب ها تُهی من عوض نمی کنم این قالبم
ایستادم توی روی غولی به طولِ تاریخ
با کوله باری از زمانِ مُرده تو شوره زاری
با استخون های جنازه ی مُهلت می کنم خونه سازی
بدونِ داشتنِ نورِ کافی
کتابی از دفنِ دقایق و تبعیدی به شهرِ درکِ شرایط
و پمپاژ می شم از قلبِ حقایق
منم نقطه ی عطفِ نمایش