بهم یاد ندادن
سوزنِ بودن رو که فرو کردن توم اجازه ی فریاد ندادن
دورِ دهنم موند جای پنجه هاشون
ترس می وزید از لایِ نعره هاشون
من میونِ کاکتوس ها قد کشیدم
خارها بالا تا پائینم رو خط کشیدن
یه مرزِ فرضی
که هیچوقت ازش رد نمی شم
بهم یاد ندادن
ممکن چیه، امکان ندارم
شرمه بروزم
چطور می تونم پنهان نباشم
قدبلندتر از سقفِ عبورام
صدایِ شکستنِ شانِ حضورام
توی مجلسِ حُضارِ مُسن
چقدر خورشید مُرد تو نوشته هام
آواره ی قعرِ غروبم
چقدر کشتم احساس قبلِ ابراز
فقط یاد گرفتم بنویسم
جا نوازش های سرنوشت ساز
حتی نوشت هام رو پاک کرد دستِ انکار
کلی تابلویِ کهنه به دیوار
نگاه بهشون یعنی شرِ اجبار
چاره ی ترسِ از آزادی چیه؟
اگه دلتنگِ حبس شی بعدِ زندان؟
بهم یاد ندادن
قصه هام کافی نیست
من کافی نیستم
لابد هیچ فرقی با اشتباه ندارم
آینه ی قدیمی نشون نمی ده منو اگه روی صورتم یه نقاب نذارم
چه نویسنده ای ام که هنوز که هنوزه یه کتاب ندارم؟
نکنه استعداد ندارم؟
از کجا حسِ ناب درآرم؟
از دیربازها می آد
صدایِ واژِگونی
از دوردست ها می آد
صدای سازِ خونی
انگار
از گورستونِ ای کاش
بلند شد دود از روحِ من
در من که ریخته خونِ شهر
رو تصویرهای تارِ زندگیِ گذشته ی من که از پارازیت پُره
همیشه یه پیرمرد ظاهر می شه و رویا رو میندازه بالا می جوئه
شومی از لبخندش می ریزه و بعد جسدِ رویا تف می کنه درست مرکزِ تصویر
تاریخچه ای که آینده رو گذاشته مقصدِ تحقیر
چطوری برم مرحله بعدی؟
با چه مقیاسی کنم رده بندی؟
وقتی زنده موندن اوجِ هنر بود
چطوری می تونم بگم دستمه تصمیم؟
معتادم به مصرفِ تقدیر
پس می دم فِسی به تختم بیندید
زبونه های آتیشِ گناهم
شعله ور تو جهنمِ تقصیر
جَوونی گم
هم صحبتی رو که بیخیالم، هم زبونی گم
تا که مژه های دلبر می خورد به هم طوفانِ احساس من رو می برد
توی خطه ای که عشق یه لکه ی ننگه
باید دلت بره خودت نخوری جُم
دلم واسه خودم می سوزه ولی بهش حق نمی دم
با این که کُشتم قبولیم رو
خورد بهم قرعه
باد من رو برد با یه سرفه از میراثِ حُقه
رو پوستِ سرطانیِ شهرم
از آسمون می باره غُده
چرکِ کهولت پخشه رو پوسته
روبروی آبرو می بازه غرش
یکسانی بود ارزشِ برتر
که همیشه می زد زیرآبِ جنبش
سایه های با نگاه های خشمگین بهم غلابن
تمسخر به دست
همیشه مشغولِ هُل دادن
هُل دادن، تا افتادم من
توی تورِ تارِ بی سامان ها
بی شروع و بی پایان بازها
آخر شکل گرفت خمیرِ من لایِ بینوایان
بی ژان وال ژان ها
از دیربازها می آد
صدایِ واژِگونی
از دوردست ها می آد
صدای سازِ خونی
از دیربازها می آد
صدایِ واژِگونی
از دوردست ها می آد
صدای سازِ خونی