یکی بود،یکی نبود زیر گنبد کبود
لخت و عور تنگ غروب
سه تا پری نشسته بود
گیس شون قد کمون ،رنگ شبق
از کمون بلند ترک،از شبق مشکی ترک
زار و زار گریه میکردند پریا
مثل ابرهای "باهار" گریه میکردند پریا
از افق جیرینگ جیرینگ،صدای زنجیر میومد
از عقب از توی برج،ناله شبگیر میومد
پری ها هیچی نگفتند
زار و زار گریه میکردند پریا
مثل ابرای "باهار" گریه میکردند پریا
پری های نازنین،چتونه زار میزنین؟
توی این صحرای دور،توی این تنگ غروب
نمیگین برف میاد؟نمیگین بارون میاد؟
نمیترسین پریا؟نمیاین به شهر ما؟
شهر ما صداش میاد،صدای زنجیراش میاد
امشب تو شهر چراغونه
خونه "دیبا" داغونه
مردم ده،مهمونه مان
با دامب و دوم به شهر میان
داریه و دبک میزنن
میرقصن و میرقصونن
غنچه خندون میریزن
نقل بیابون میریزن
های میکشن؛هوی میکشن: شهر جای ما شد
عید مردماست،دیب گله داره
دنیا مال ماست،دیب گله داره
سپیدی پادشاست،دیب گله داره
سیاهی رو سیاست،دیب گله داره
عید مردماست،دیب گله داره
دنیا مال ماست،دیب گله داره
سپیدی پادشاست،دیب گله داره
سیاهی رو سیاست،دیب گله داره
عید مردماست،دیب گله داره
دنیا مال ماست،دیب گله داره
سپیدی پادشاست،دیب گله داره
سیاهی رو سیاست،دیب گله داره
پریا هیچی نگفتن
زار و زار گریه میکردن پریا
مثل ابرای "باهار"گریه میکردن پریا
خب! پریای قصه،مرغای پر شیکسته
آبتون نبود؟دونتون نبود؟
چایی و قلیونتون نبود؟
کی بتون گفت که بیاید دنیای ما؟
دنیای واویلای ما
دنیای ما قصه نبود،پیغوم سربسته نبود
دنیای ما خار داره،بیابوناش مار داره
هرکی باهاش کار داره
دلش خبردار داره
دنیای ما هی هی هی
عقب آتیش لی لی لی
تو قلب شب که بد گله
آتیش بازی چه خوشگله
آتیش آتیش چه خوبه،حالام تنگ غروبه
چیزی به شب نمونده،به سوز و تب نمونده
وجستن و واجستن به تو حوض نقره جستن