پریشان سنبلان، پُرتاب مَکِه
خماری نرگسان، در خواب مَکِه
بر اینی تا که دل، از مو بُرینی
بر اینی تا که دل، از مو بُرینی
بُرینه روزگار، اِشتاب مَکِه
اسبِ بی کَهَر را بنگر
رنجِ بی ثمر را
شوقِ بی هدر را بنگر
مرزِ پرگهر را
اسبِ بی کَهَر را بنگر
رنجِ بی ثمر را
شوقِ بی هدر را بنگر
مرزِ پرگهر را
تو بر روی سیمرغَت سالگاه، به خانه می آیی
میدانم، نمیدانم چه کس این گونه ات نگاشته
دختر دم بخت
که عنقا نا میشوی و
از صد پشه میگذری
به خانه می آیی
به خانه می آیی
باور کن سی باره نوک این قلم پری شد (به خانه می آیی)
(به خانه می آیی) باور کن سی باره نوشته ام اسمت را (به خانه می آیی)
جرات نمیکنم (به خانه می آیی)
مریم در مریم دویده
بی خویشتن از آتش پاره ای
که هر صبح بیدار میشوی
مریم در مریم دویده
عاشقانه ترانه ای که نمیشکند بر هیچ
وامانده تنابنده ای
آی، تنها مرغ عشق تابیده هر سحر (به خانه می آیی، به خانه می آیی، به خانه می آیی)
آن ساعت چگونه میپری؟ (به خانه می آیی، به خانه می آیی)
بعد از این هر ساله بشتاب (بعد از این هر ساله بشتاب)
بعد از این هر ساله بشتاب (بعد از این هر ساله بشتاب)
مریم از تو مسیح می بارد
مریم از تو مسیح می بارد
هر دم از تو مسیح می بارد
مریم از تو مسیح می بارد
هر دم از تو مسیح می بارد
مریم از تو مسیح می بارد
هر دم از تو مسیح می بارد
مریم از تو مسیح می بارد (شوق بی هدر را بنگر)
هر دم از تو مسیح می بارد (مرز پرگهر را)
مریم از تو مسیح می بارد (اسب بی کهر را بنگر)
هر دم از تو مسیح می بارد (رنج بی ثمر را)
شوق بی هدر را بنگر (مریم از تو مسیح می بارد)
مرز پرگهر را
اسب بی کهر را بنگر
رنج بی ثمر را
شوق بی هدر را بنگر
مرز پرگهر را
اسب بی کهر را بنگر
رنج بی ثمر را
شوق بی هدر را بنگر
مرز پرگهر را
اسب بی کهر را بنگر
رنج بی ثمر را
شوق بی هدر را بنگر
مرز پرگهر را
اسب بی کهر را بنگر
رنج بی ثمر را
شوق بی هدر را بنگر
مرز پرگهر را
اسب بی کهر را بنگر
رنج بی ثمر را