به دریای غمت دل غوطه ور بید مرا داغ فراقت بر جگر بید دو چشمم قطره های اشک خونین تو گویی لاله باغ نظر بید ز بس مهر رخت عالم فروزه جهان را دل مهرت سینه سوزه فلک را شیوه دائم اینچنین که هر جا چشم امیدی بدوزه دل از دست غمت زیر و زبر بید دو چشمونم پر از خون جگر بید هر آن یار عزیزش نازور بید دلش پر غصه جانش پر شرر بید جدا از رویت ای ماه دل افروز نه روز از شو شناسم نه شو از روز وصالت گر مرا گردد میسر (ای دوست) بود هر روز مو چون عید نوروز بیا جانا که جانانم تویی تو بیا یارا که سلطانم تویی تو تو خود دونی که غیر از تو ندارم بیا جانا که ایمانم تویی تو