شد زنده جهان ز دمِ سپیده رنگ سیه از رخ شب پریده خورشید افشان کُنَد گیسوی طلایی کاش ای زیبا تو هم چون سحر بیایی دیدم به چمن یاسمن دمیده بر گونه گل اشک شب چکیده چیدم گلها که در صبح آرزوها با گل آیم نیایم برِ تو تنها تو خود همان یاسمنی که آبروی چمنی بر منِ بیدل چه شد ای مَه که گذشتی به سحرگه که بنگرم روی تو را نگاه دلجوی تو را وه که بهشتی ز وفایی که جهانی ز صفایی [ویگن] کاش ای مَه رخِ دلکش بنمایی باز [پوران] کاش ای غم به دل ما تو نیایی باز [ویگن و پوران] کاش ای غم به دل ما تو نیایی بی تو نبوَد اثری به باده این اشکِ ز می نگهِ تو داده هرگز دیده چو رویت گلی ندیده چون تو زیبا خدا گل نیافریده این شانه که در نگه تو دیدم این نغمه که از لب تو شنیدم گوید داری به دل عشق سینهسوزی سوزی پنهان تو از مهر دلفروزی تو عشق دیرین منی چو جان شیرینی منی غمکده من شده گلشن چو تو باشی به برِ من من آگه از راز توام خوشم که دمساز توام با تو به شادی بنشینم رخ ماه تو ببینم [ویگن] کاش ای مَه رخِ دلکش بنمایی باز [پوران] کاش ای غم به دل ما تو نیایی باز [ویگن و پوران] کاش ای غم به دل ما تو نیایی