یه پسر بچه که زندگیشو شروع کرده
توو یه کوچیه ی باریک و کثیفِ پر از لکه
با یه قفسه ی چوبی پر از هیچی
که تکیه به دیوار زده با یه میخ و چند تیکه چسب
دلگیر از خالقی که رنگِ پوستشو سیاه آفریده
شاید هیچ موقع بخشیده نشه
سنگ فرش خیابون میده بوی آغوشِ مادرشو
از دیده اون زندگی یه تحقیر محضه
توو حرارتِ شهرم اون اغلب لباسشو بیرون میاره از تن
یه ساعتِ مچی بد رنگ رو مچش
که همیشه خوابه انگار خستس
کِی میخواد عاقل شه نمیدونم من اصلاً
پدرش یه سرباز تو جنگِ جهانی دوم بود
که هیچ وقت به خونه برنگشت
پس هیچکس نیست که واسه شام میز بچینه
وقتی نمیدید پدر و مهمونِ سر زده اش
میزنه آلبوم عکسای خونوادگیشو ورق
معلم سره کلاسِ دنیا حاضریشو نزد
با خودش گفت توو جایی که ارابه میشد قلم
من یه جاده ی سیاهِ پر از پیچ و خمم
مثلِ درختی که دلش لرزید و برگاش ریخت
حقیقتو توو دستای مردِ نجار دید
شاید اونم میخواست یه پسرِ واقعی باشه
نه یه آدمکِ چوبی بشه هم بازیش
زیره آوارِ نگاهی که از چشماش میگذشت
بین مردمی که برده ان و انکار میکنن
اون پادشاهِ قلم راه تنهاییاش بود
نه سرزمین هایی که با خون اشغال میشدند
اون رنگ میزد به دیوارای شهر
تا شاید انتقاشمو از این این زمین یخ زده بگیره
اما تمامِ رنگ های تاریکِ دنیارو
جمع کنی یه صحنه از این منظره نمیشه
میگفت با یه گل میشه بهار؟
رومو میشه یه روزه ساخت
تق تق کیه میزنه در پس؟
دوباره یه مهمونِ ناخونده
پسرک اینو گفت توو واهمه ی مرگ
دستِ نوازش کشید رو سرش راهبه ی شهر
چشماشو بست تنش انگار شد زرد شد طرد
رفت جایی که نشه پیداش کنن
گفت توو جهانی که پُر شده از کوتاهیِ فکرت
چه قدر بلند تر شد قدِ این دیلاق جهل
شاید دیگه نمیزنه نبضِ این سکوت
که این شهر زنده است هنوزم به اجباره وهم
چه کلافه میبافت توو منظره ی بومم
من هنوز باید توو این زمینِ یخ زده بمونم
وقتی رنگی نیست که به صورت بی روحِ شهر بزنم
چطور از دستی که روش نقش زده بخونم
پسرک من هنوزم خسته ام
میاد از همه چی بدم
حالمو به هم میزنه رفتن
بعد از آخرین برف دیگه خروس کبکم
توو دنیای ساخته ی مغزم چقدر سفیده
با این وجود هنوزم میشه دیدت
با این وجود هنوزم میشه دیدت