Anlatırken lafın gelişi çıt diye kırıldı deriz de
Ses filan duyulmaz elbet kalp kırılırken
İçinizde yankılanan gümbürtüyü bir tek siz duyar duyumsarsınız
O da kulaklarınızla değil, gönül yordamıyla
Kimbilir kaçınız
Başka kimseciklerin bilmediği
O korkunç yıkım gümbürtüsünü duydu içinizde
Kimbilir kaçınızın kalbi
çıt diye kırılıp dökülüverdi
Kimseler fark etmedi...
Dosttan, arkadaştan, yârdan, yavukludan
Nasıl apansız geldi fiskeler, darbeler, depremler
Kimbilir...
Daha fenası,
Zaten biz dışında herkesin bîhaber olduğu bu kırılmışlıkların acısını
Yine bir başımıza dindirmek zorunda olduk
En yakın arkadaşların, sırdaşların
Durumları öğrenip içtenlikle yardım edişi
Dertlere, sıkıntılara ortak çıkışı
Elbette çok şey ama...
Her şey de olamıyor ne fayda
Eninde sonunda bir başımıza kalıyoruz
Bir başımıza göğüslüyoruz kırgınlık zamanlarını
Ve çevremizdekiler
Mutsuz bir insan yüzü,
Tatsız tutsuz bir kişilikle örselenmesin diye
Insan içine çıktığımızda
Sarı tebessümlerin, gülüşlerin, kahkahaların,
Güyaların, gibi görünmelerin maskelerini takmış,
Acemi oyuncular gibi salınıyoruz ortalıkta
Başka n'idek ki...
Yaşam da
Evvel evet anlaşmalı olduğu sigorta şirketinin
Zaman adlı eksperiyle
Uzun süreler içinde onarıyor kırılmış kalpleri
Güya...
Ama eskisi gibi olamıyor tabi ki
Bir yerlerinde hep çizikler, bozuklar
Ucunda, kenarında hep yırtıklar, yamukluklar kalıyor çaresiz
Anlatırken lafın gelişi çıt diye kırıldı deriz de
Ses filan duyulmaz elbet kalp kırılırken
O gümbürtüyü
O gümbürtüyü yalnız
Yalnız biz duyarız
Yalnız biz duyarız
Yalnız siz duyarsınız
Yalnız siz
Yalnız
Yalnız