Ludzie chcą ode mnie pomocy
Pomimo słuchania o tym, że sam mam tu dosyć
Przyjmuję ciosy, nie o wszystkim potem mówię na głos
Problemy całe życie gdzieś się do mnie garną
Po ciężkim dniu odpalam skrzynkę nada
I znowu wiadomości "sorry, że przeszkadzam"
Wiem, co się świeci, wszyscy zaczynają je podobnie
Nie wiedzą, do kogo się zwrócić, piszą do mnie
Dałem się poznać jako wrażliwiec
I dzielą się wszystkim ze mną, aż niemożliwe
Historię takie, że się jeży włos na głowie
I to czekanie na to, co ten gość odpowie
A ja nie mam żadnej książki jak pocieszać ludzi
Co powiedzieć - mają walczyć czy się przestać łudzić?
Czy te truizmy coś im dadzą, czy odwrócą losy?
Kilka słów miałoby sprawić, że już nie mają dosyć?
Piszą do mnie smutni ludzie, smutne wiadomości
Połamani, przygaszeni, szukają wolności
Chcą ucieczki od apatii, żalu, animozji
Jak mam pomóc im jak sam jestem pełen emocji
Piszą do mnie smutni ludzie, smutne wiadomości
Połamani, przygaszeni, szukają wolności
Chcą ucieczki od apatii, żalu, animozji
Jak mam pomóc im jak sam jestem pełen emocji
Być może nie szukam już szczęścia, bo jest gdzieś tu obok mnie
Choć czuję bardziej chłód, a w sercu deszcz, wiesz?
Nie zastanawiam się, gdy znów piszesz
Trochę mi smutno, opisujesz swoje życie
A może moje, może to nasz monopol
Nie jestem skory, bardziej jestem idiotą
Czuję wciąż krwotok, gdzieś w środku coś mnie zabija
Gdy znów piszesz, czuję się raczej nijak
I to nie mija mi, ja to nie Miyagi, nie umiem tutaj być
Czasem nie umiem żyć, nie chcę już szukać wyjść
Daj tlenu, daj iść, trochę przestrzeni mi
I wiem, to dotyka nas,
Czasem nie czuje szans, znów pierdolony strach
Przesłania to, co jasne i proste
Nic moim kosztem, nic moim kosztem
Piszą do mnie smutni ludzie, smutne wiadomości
Połamani, przygaszeni, szukają wolności
Chcą ucieczki od apatii, żalu, animozji
Jak mam pomóc im jak sam jestem pełen emocji
Piszą do mnie smutni ludzie, smutne wiadomości
Połamani, przygaszeni, szukają wolności
Chcą ucieczki od apatii, żalu, animozji
Jak mam pomóc im jak sam jestem pełen emocji