Η δίψα μου 'γινε φωτιά, στερεύει στα φιλιά σου, το δάκρυ μου σταλαγματιά χάνεται στη ματιά σου. Άκρη δεν έχει ο ουρανός, αρχή δεν έχει η δύση. Τέλος δεν έχει ο καημός, το χαμογέλιο θλίψη. Στο παραθύρι σου κρυφά γροίκαγα περιστέρι, σαν το μαχαίρι απάστραφτε, σβήσε, χλωμό μου αστέρι. Άκρη δεν έχει ο ουρανός, αρχή δεν έχει η δύση. Τέλος δεν έχει ο καημός, το χαμογέλιο θλίψη.