Herkes İçinde Taşır Derler Ya Yangınını?
Kül Olduktan Sonra Anladık...
Biz Hep Kaybeden Olduk;
Onu,
Diğerini,
Ötekini Derken,
Hep Kaybettik...
Her Şey Bize Kaldı;
Acı,
Hüzün,
Hasret,
Gözyaşı,
Hepsi Bizde...
Elimizde Avucumuzda,
Sadece Nefesimiz Kaldı...
Kimseler Görmedi Ağladığımızı,
Hep İçimize Akıttık Gözyaşlarımızı...
Şimdi Aşktan Çok Uzaklarda,
Dönülmez Bir Yolda,
Bir Garip Akşamda,
Kapkara Gecenin Koynundayız...
Evet,
Kendi Halinde Bir Su Birikintisi Gibiyiz...
Duygularımız Kundaksız Bir Çocuk,
Titreyerek Ağlıyoruz Gecelerin İçinde,
Ve Düşlerimizi Okşayacak Gülüşlerimiz Yok Yastıklarımızın Altında...
Yavru Serçe Gibi Ürkek,
Tedirgin Yüreklerimiz...
Sonsuzluklar İçinde Kalarak Kesilirken Nefeslerimiz,
Tütüyoruz Hasret Korunda,
Yar Kokusunda Yanıyoruz Hiç Sönmeden...
Evet,
Yalnızız...
Issız Köprülerdeki Ayak Sesi Gibiyiz Belki de...
Issız Bir Çığlık Ya da,
Ama Yankısız...
Koca Bir Dünyaya Sahibiz,
Ama Gelin Görün ki Düşlerimiz Kimsesiz...
Milyonlarca Kelimede Hep Kendimize Yansıyoruz,
Kendimizi Özlemle Arıyoruz,
Kaçabileceğimiz Bir Kendimiz Bile Yok,
Bu Yüzden mi Bunca Kalabalıkta Sesimizin Sessiz Kalması?
Biliyoruz,
Bir Gün Kıracağız Bu Aynaları;
Tek Sesi,
Tek Sesimiz Kalacak,
Ama O Güne Kadar,
Kim Bilir Kaç Yalnızlık Canımızda Kanayacak...
Ve Biliyoruz,
Adını Anmayı Unutsak ta,
Aşkı Kirletmeyeceğiz Karanlık Sokaklarda;
Unuttuktan Sonra da Yine Böyle Titreyecek Dizlerimiz,
Düşen Her Cümlede,
Kalbimiz Yine Heyecanla Çarpacak;
Çünkü Biz Onlardan Daha Fazla Aşka Aşığız...
Ve Gittiler...
Geride Bıraktıkları Sarı Hüzünlerle,
Baş Başa Kala Kaldık Öylece...
Aslında Biz Kaybetmedik Gidenleri
Gidenler Kaybetti Sevgimizi...
Çünkü Hiç Bilmediler Böylesine Sevildiklerini
Hep Korktular
Bu Kadar Sevilip Sevememekten...
Biz Diyorum,
Kaybetmedik Sevmelerimizi,
Onlar Kaybetti Bizi...!