En sòn cap era net s'a posat.
Non vò tornar a veir era lum deth dia,
Damb que vedec era cara amarga des umans.
Laguens sòn s'an quedat toti es detalhs deth moment,
N'i a pro damb díder que rebrembe eth sòn perfum,
E sense dobte era crabata damb que la estaquèc
Enes rigids hèrs deth pitjor lhet tà dromir,
Sense preguntes ne paraules d'amor
Qu'imaginaue e demoraue en sòn prumèr còp.
Son un grop des umans qu'un dia acabèren lhòcos,
Ments macabres de poder.
Era pandèmia s'estenec, e deishèren d'èster umans.
E non, son animaus, son animaus...
S'an convertit en mònstres.
E non, son animaus, son animaus...
S'an convertit en mònstres!
E tornen, e tornen, e tornen a abusar,
Que ja sabem, qu'auem viscut, qu'ei ben sabut,
Qu' a on i a poder tanben i a abús.
Van dera man, van dera man...
Van dera man, van dera man!
S'an contagiat totes es classes de mès ensús,
E van violant e vulnerant es drets des qu'encara èm umans.
Ei era hèsta der enganh ena nòsta tèrra,
Va poirint-se d'impoténcia,
Era vergonha se li minge eth pòc orgulh qu'auie sauvat,
E tot e atau, i a cada dia un abús nau.
Cada dia un omicidi, cada dia un que mòr de hame,
Cada dia i a ua hemna que plore e un òme umiliat.
E un petit ath que li an arringat era enfància a garrotades.
E ua petita qu'ei forçada pera sua gràcia e eth sòn encant.
E non, son animaus, son animaus...
S'an convertit en mònstres.
E non, son animaus, son animaus...
S'an convertit en mònstres!
E amen! Quan diden que toti vam a èster liures.
Tant eth, com tu o aqueth.
E amen! Quan diden que toti auram felicitat.
Tant eth, com tu o aqueth.
E amen! Quan diden qu'auem eth poder enes mans.
Tant eth, com tu o aqueth.
E amen!