ความหวังที่ริบหรี่ก่อนที่คิดจะลานอน
จะให้ที่นี่สงบต้องใช้กี่ประการพร
พยายามจะเข้าใจทำไมบางคนยังอาวรณ์
เรียกหาความสงบที่มันเกิดขึ้นยากกว่าประชากร
การจราจรที่เห็นแล้วก็คิดตาม มันนึกขึ้นเองในใจถึงแม้ไม่อยากจะวิจารณ์
สิ่งที่เราหวังมันก็อาจเป็นเพียงแค่นิทาน
ที่เขาหล่อเขาหลอมเราไว้ด้วยตรรกะที่พิการ
ไม่ต้องคิดนานกับคำถามก่อนหน้า
เจ้ารู้สึกยังไงจงเผยออกมาบอกข้า
แค่มองไปที่กระจกแล้วถามตัวเองก่อนว่า
ในวันที่เจ้าหมดประโยชน์ใครจะคบจะกอดบ้าง
บางคนก็ทิ้งขว้างความเป็นมิตรซะหมดเปลือก
บางคนต้องดิ้นพล่านสู้ชีวิตด้วยหยดเหงื่อ
บางคนยังแสร้งอ้างด้วยสีหน้าที่ตกเจื่อน
เหมือนประเทศที่ทุกข์ทนแต่ทุกคนก็ยิ้มเพื่อกลบเกลื่อน
แค่คิดตามผมตอนที่คุณสดับฟัง มองไปตามถนนยังเห็นแต่คนที่กัดฟัน
บ้างประสงค์ในยศถาปรารถนาถึงสิบพัน
บ้างแค่หวังเป็นฝั่งเป็นฝามีหน้าสกุลประดับดัง
ก้มมองหาคำอธิบายในหลักธรรม
เกิดสงสัยทำมันเจ้าสัตว์ประเสริฐมันไม่เคยรู้จักจำเลย
บางทีก็ได้แต่ฝันว่าความเป็นจริงมันกลับกัน
และสันติภาพมันไม่อาจจะเกิดด้วยเพียงแค่การสัมผัสคำ หรือคนเราไม่รู้จักฟัง
Everybody says peace but I see no changes Stop the brain wars.
Can you stop the same politics games All my tempo I keep with
Would bring you back to my basic I feel in peace
Then I keep it please tell your love when I leaving
กูไม่อาจจะฝืน ห้าม หัก
หรือว่าเข้าไปขัดความคิดคน เพราะแค่เพียงสีผิวคุณค่า
ภาษาจึงสมมุติว่าฟ้าขีดทิศลม
ตั้งศาสนาเป็นนิคม แต่งตั้งให้เป็นศาสนิกชน
เข่นฆ่าอีกพวกเพราะว่ามันดูต่าง มันไม่สะอาด ประหลาด มันพิกล
แต่ก็ยังมีคนถูกดินฝังร่างถูกล่าเพื่อสันติภาพ
คนมองคนว่าไม่มีค่าถึงได้เป็นปัญหาที่ถูกพิพาท
นี่มันสันติสุขหรือบุพเพสันนิวาส เมื่อไม่เห็นบนสารบนนกพิราบ
มีแต่ความพินาศให้ตายเถอะ!
ทั้งที่อยากที่จะเห็นสันติภาพที่คิดวาดฝันก่อนจะหมดลม
ปล่อยเพลงปลดปล่อยความคิดของมนุษย์ให้มันอยู่ในทิศที่มันปลดปลง เพราะสุดท้ายปลายทางจุดจบ
ไม่ว่าบทของคุณของผมก็หมดคง
หวังว่าวันพรุ่งนี้พายุที่พัดจะผ่านและจบลง มันต้องจบลง...