Іх паненкі, калі вайна, ідуць ваяваць
Ну, ня ўсе зь іх, а толькі як бацькі няма ці брата
У баі сармат – напятая цеціва,
А дуга, што яе напінае – дачка сармата
Гойсае лесам вершніца дзікай красы
Конь паміж ног і спадніца ўгару без прыліку
І уланскім пер'ем за ёю лятуць валасы
Колеру нешліфаванага сердаліку
Як Дыяна з Дэмэтрай – то з кушам, то з капачом
І да імшы, як павачка, штонядзелі...
Усё, што яны не зваююць сармацкім мячом
Прывядуць у палон на аркане сармацкай кудзелі
Я ніколі ня бачыла іншай краіны, дзе
Гэтак часта пытаюцца: хто мы й куды ідзем? –
І шалеюць гэтак, чуючы ад мудрацоў
Што яны – дурачкі на дарозе ў канец канцоў
Вельмі часта бывае, што гэтыя мудрацы
Зьвінавачваюцца ў празьмерным спажываньні мацы
І выганяюцца з гораду пад гарматы
На іх месца прыходзяць іншыя мудрацы
Якія гавораць ім, што яны – малайцы
Бо мудрэц – гэта той, хто хваліць ва ўсім сармата
Бо мудрэц – гэта той, хто хваліць ва ўсім сармата
Лацінскай ці грэцкай веры ты – тут няважна
Іх мараль наагул ня мае дачыненьня да Бога
Яны тут паводзяцца так, як дзяўчынка скажа
Кірпатая, куца стрыжаная, росту малога
Гаспадыням належыць на золку на рынку стаяць
І слухаць, што шэпча гандлярцы рыбаю тая дзяўчынка
І калі не дачуеш, то ты не сарматка, а бл*дзь
Што сябе прапануе сялянам за лусту шынкі
Госпад іх пляжыць то гадамі, то – градам
Але вер мне: гэта – невынішчальныя людзі
Дзяўчынка з гандляркаю будуць іхнім урадам
Нават калі іх краіны на мапах ня будзе