این سکوت رو شعر میکنم
غصه هام رو شعر میکنم
این غروب رو شعر میکنم
من قرص ماه رو شعر میکنم
وقتی بهش فکر میکنم
که ازش دور خیلی شدم (خیلی)
اشک هاش روی گونش
و من این سرنوشت رو شعر میکنم
من اون پسر ناخلف گربه نره
که نشد از پیش گربه نره
میخواست رو به جلو همیشه پل بزنه
گفت * خار اون پلی که پشت سره
من اون غریب و آشنا با تنهایی هام
من نشناختم امنیتُ مثل مرزا ایرانم
به سر گاهی دارم رویایی
وقتی شب ها میخوابم
وقتی تنهایی باز هم میشینم
میان فکر ها تو سرم
فکر ها میشن این شعر ها رو ورق
شعرا خاطرات نقش این شکل ها رو تنم
بیدارم حتی وقتی این پلک ها روو همن
مینویسم مینویسم هر چی با این دیده دیدم
همون ساقه هایی که زیر تیغن
بالا دستی ها دست هاشون زیر میزن
منم مینویسم
این سکوت رو شعر میکنم
غصه هام رو شعر میکنم
این غروب رو شعر میکنم
من قرص ماه رو شعر میکنم
وقتی بهش فکر میکنم
که ازش دور خیلی شدم
اشک هاش روی گونش
و من این سرنوشت رو شعر میکنم
الآن حس و تبعید به ته مغزم
الآن دو سه شبه که من چمدون رو بستم
همه شعر ها بی لباسه کسی با نقاب نیست
اینجا رقصه و تصمیم ها روی تاس نیست
قلم توو دست کاغذ فقط ترس کلا
چی رو پوست سفیدش هک کن نه
صفحه ها رو بِکنم و فصل عوض کنم
شاخ و برگ ها رو بزنم و حرس کنم
جدیدا تو شب من میرم حالم
از توو قلبم دیدم چقدر سالم
روشن میشه میره تا ابد باز هم
میخنده که ستاره به من تا شب
وقتی سریع سریع میرم به من میگه وایستا
چون که نمیدونه مجبورم میگه باز نه
واسه نزدیک شدن به خیلی چیز ها
توی دور ترین نقطه به خودم وایستم
میگفت این رو به من پشت هم
که باید بری چون که دورت همه گشنه ان
ببین بیابونه همش نه گل و باغ نیست
این یه باتلاقه تصویرم توی آب نیست
دیگه شب شده پیگیر خودمم
این قلب که خستست هی میره دو قدم
به جز قافیه ها کسی پا به پام نیست
بزار دور باشم این دور و بر کسی راست نیست
این سکوت رو شعر میکنم
غصه هام رو شعر میکنم
این غروب رو شعر میکنم
من قرص ماه رو شعر میکنم
وقتی بهش فکر میکنم
که ازش دور خیلی شدم
اشک هاش روی گونش
و من این سرنوشت رو شعر میکنم