นี่ฉันเองคนนี้
นี่ฉันเองคนเดิมที่ยังรักเธอ
นี่ฉันรอที่จะได้เจอฉันรอที่จะพบเธอ
ไม่ว่านานเเค่ไหน
นี่ฉันเองคนนี้
นี่ฉันเองเธอยังจำกันได้รึเปล่า
นี่ฉันเองก็ยังได้ข่าวยังพอรู้ถึงเรื่องราว
นี้่ฉันเองคนนี้
♪
ฉันไม่รู้เธอจะขำหรือขยำมันทิ้งไป
แทบไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าจะได้อ่านมันหรือไม่
ที่กลัวยิ่งกว่านั้นแต่ก็ยังจะฝืนใจ
คือกลัวเธออ่านแล้วจำไม่ได้ว่าฉันคือใคร
สวัสดีนะยังสบายดีรึเปล่า
จะได้ยินข่าวคราว
ก็ตอนที่เพื่อนเธอบอกกล่าว
ฉันฝากจดหมายนี่ผ่านเพื่อนของเธอไป
อย่าเพิ่งตกใจจะเล่าให้ฟังว่าฉันเป็นใคร
วันนั้นเป็นวาไทน์เธอได้ดอกไม้จนเต็มมือ
แต่ฉันหลบอยู่หลังเสายืนมองเป็นไอบื้อ
ตอนเธอสบตาฉันเอาแต่ยืนแข็งทื่อ
เธอยิ้มแล้วจากไป
เลยไม่ได้ให้ดอกไม้ในมือ
ฉันเก็บมันใส่สมุดทับมันมาหลายปี
จนมันแห้งติดกระดาษ
และเอาใส่จดหมายไปด้วย
ถึงบางใบมันอาจจะหลุด
แต่อย่างน้อยในที่สุด
มันก็ถึงมือเธอคนที่ฉันรักมาเสมอ
นี่ฉันเองคนนี้
นี่ฉันเองคนเดิมที่ยังรักเธอ
นี่ฉันรอที่จะได้เจอฉันรอที่จะพบเธอ
ไม่ว่านานเเค่ไหน
นี่ฉันเองคนนี้
นี่ฉันเองเธอยังจำกันได้รึเปล่า
นี่ฉันเองก็ยังได้ข่าวยังพอรู้ถึงเรื่องราว
นี้่ฉันเองคนนี้
♪
ตอนมหาลัยไม่รู้เธอจำได้ไหม
สารภาพตรงนี้เลย
ฉันสอบเข้าเพราะตามเธอไป
เราทักกันในโรงอาหารและงานมหาลัย
เธอยิ้มตามมารยาท
เพราะฉันก็เหมือนคนอื่นไกล
หลังจบการศึกษาต่างคนก็แยกย้าย
บางคนติดต่อได้บางคนก็เงียบหาย
และหลังจากงานเลี้ยงรุ่น
ที่ผ่านมาเมื่อปีกลาย
ฉันตัดสินใจเขียนจดหมาย
ฉบับแรกและคงสุดท้าย
ยินดีด้วยนะ
เพิ่งรู้ว่าเธอจะแต่งงานปลายปีนี้และ
หวังว่าคงจะเชิญฉันไปเป็นสักขีพยาน
ถ้าเธอไม่รังเกียจฉันอยากจะไปยินดีในงาน
และขอโทษที่ส่งจดหมายไป
ถ้าไม่บอกให้เธอรู้ชีวิตนี้คงเสียใจ
แค่เห็นเธอมีความสุข
คือสิ่งเดียวที่ฉันต้องการ
ลงท้ายด้วย ปล.
ว่ารักและห่วงตลอดกาล
ไม่รู้ว่าเธอจำได้ไหม
กับเรื่องราวของเราคราวนั้น
เเต่ฉันยังจดจำวันเหล่านั้นได้ดีเเละยังคิดถึง
♪
นี่ฉันเองคนนี้
นี่ฉันเองคนเดิมที่ยังรักเธอ
นี่ฉันรอที่จะได้เจอฉันรอที่จะพบเธอ
ไม่ว่านานเเค่ไหน
นี่ฉันเองคนนี้
นี่ฉันเองเธอยังจำกันได้รึเปล่า
นี่ฉันเองก็ยังได้ข่าวยังพอรู้ถึงเรื่องราว
นี้่ฉันเองคนนี้