อยากจะเขียนอยากจะจดให้มันหมด
ทุกความเจ็บช้ำเขียนใส่ลงไปไม่รู้จบ
ทุกๆความผิดหวังที่ทำให้ใจหายหด
จงระบายมันออกมา
เท่าที่กระดาษมันพอจด
จำความรู้สึกในตอนนี้ให้ขึ้นใจ
เรียนรู้ไปกับมันเพื่อรอมันหวนกลับมาใหม่
ถ้าคิดที่จะรักมันไม่มีวันหายไป
และตราบาปของความรู้สึก
จะอยู่กับไปจนตาย
ความเสียใจจะทิ่มแทง
ทแยงลึกไปถึงกระดูกดำ
แต่จงเรียนรู้เพื่อสุดท้ายจะหลาบจำ
ไม่กลับคำหวนคืนกลับไปยืนอยู่จุดเดิม
ถ้ารู้จักหลาบจำ
ก็อย่ากลับไปโดนซ้ำเติม
ทุกๆสิ่งบนโลกไม่มีอะไรที่แน่นอน
แม้กระทั่งความเจ็บปวด
มันก็มีเวลาที่สุกงอม
ถึงแม้เวลามันดูเหมือนถูกตัดทอน
แต่ต้องอยู่ให้ได้
ถึงแม้ในใจจะสั่นคลอน
ต้องเข้มแข็งแม้ในใจจะอ่อนแอ
ยืนด้วยแข้งขาที่มีแม้ไม่มีใครเหลียวแล
ใครจะมองยังไงไม่ต้องสนไม่ต้องแคร์
แม้ว่าในสุดท้ายทุกอย่างจะเปลี่ยนไป
ไม่อาจจะยืนได้เหมือนวันเก่า
สุดท้ายไม่มีแล้วเรา
จดจำเอาไว้ทุกสิ่ง
สุดท้ายต้องปล่อยมือ
ต้องรับความจริง
บางอารมณ์ก็นึกคิดอยากให้ชีวิตมันจบไป
มันไม่มีแม้เรี่ยวแรงจะต้านทานความเสียใจ
แต่จงอย่าลืมว่ามึงอยู่เพื่อใคร
ก็แค่คนคนเดียวจะตายเพื่อมันทำไม
มันยังมีอีกหลายปัญหา
ที่พร้อมจะถาโถมมาใส่
เรื่องที่เสียใจที่สุด
บางทีอาจจะไม่ได้ครึ่งนึง
ของใครหลายๆคน
ที่ต้องเผชิญปัญหาตั้งมากมาย
แต่แล้วสุดท้ายทางออก
ของเค้าก็ไม่ใช่ความตาย
ต้องเข้มแข็งแม้ในใจจะอ่อนแอ
ยืนด้วยแข้งขาที่มี
แม้ไม่มีใครเหลียวแล
ใครจะมองยังไงไม่ต้องสนไม่ต้องแคร์
แม้ว่าในสุดท้ายทุกอย่างจะเปลี่ยนไป
ไม่อาจจะยืนได้เหมือนวันเก่า
สุดท้ายไม่มีแล้วเรา
จดจำเอาไว้ทุกสิ่ง
สุดท้ายต้องปล่อยมือ
ต้องรับความจริง
อยากจะลืมจะลบทุกอย่าง
ความรักที่มันสวยงาม
โปรดจงอย่าหัน
อย่ามองมาที่ฉันได้ไหม
และฉันไม่คิดจะกลับไป
คืนวันที่ผ่านได้เปลี่ยนไป
ต้องเข้มแข็งแม้อ่อนแอ
แม้ไม่มีใครมาเหลียวแล
ไม่ต้องไปสนไม่ต้องแคร์
แม้ทุกๆอย่างจะเปลี่ยน
เปลี่ยนไป
ไม่อาจจะยืนได้เหมือนวันเก่า
สุดท้ายไม่มีแล้วเรา
จดจำเอาไว้ทุกสิ่ง
สุดท้ายต้องปล่อยมือ
ต้องรับความจริง
อยากจะลืมจะลบทุกอย่าง
ความรักที่มันสวยงาม
โปรดจงอย่าหัน
อย่ามองมาที่ฉันได้ไหม
อยากจะเขียนอยากจะจดให้มันหมด
ทุกความเจ็บช้ำเขียนใส่ลงไปไม่รู้จบ
ทุกๆความผิดหวังที่ทำให้ใจหายหด
จงระบายมันออกมาเท่าที่กระดาษมันพอจด