(มึง ๆ) มึงว่ากูบ้าปะ
จะมีเหรอใครหน้าไหนเก็บเล็กคิดน้อยไม่หยุดกับเรื่องไร้สาระ
(มึงๆ) มึงว่ากูเพี้ยนปะ
คนธรรมดาชาวบ้งชาวบ้านก็คงปล่อยผ่านแต่กูแม่งไร้สาระ
เหมือนอกหัก เหมือนหัวใจแตกสลาย
ใช้คำนี้คงผิด กับเราแม่งคงจะผิดแบบฉิบหาย
เหมือนคนรัก หึงหวงไม่ให้ไปอยู่กับใครหน้าไหน
มันไม่ใช่เลย
มึงจำได้ไหมวะ
ว่าเราเคยซี้กันจะเป็นจะตายขนาดไหน
ไอสัด แบบมากแค่ไหนนะ
โลกแตกสลายไม่อาจทำลายแบ่งสองเรา
ไอสัด คำว่าสองเรา
อยู่ดี ๆ ก็กลายเป็นใครไม่รู้เลย
ไม่มึงบ้าก็กูแหละ
♪
จะทำอะไรไม่เคยจะไม่บอก
จะคิดอะไรแทบจะซิ่งมาบอกกันนะ
ชีวิตกู อย่างงู้นอย่างงี้แบบนี้แบบนั้น จะบอกให้ฟัง
ต้องเป็นกูมาก่อน (กูเคยมาก่อน)
ยังคงจองที่เผื่อไว้เสมอ
เผื่อตอนพักกลางวันไม่มีใครไว้
นั่งคุยโม้เรื่องเรื่อยเปื่อยทั่วไป
ยังคงจองไว้ให้ ยังคงเก็บไว้
ยังคงมีพื้นที่นี้เสมอ
ตลกดีจากที่เคยมีใคร
การเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นเมื่อหนใด
ไม่ทันรู้เลย ไม่ทันรู้เลย
ยังคงเว้นที่เผื่อไว้เสมอ
เผื่อตอนเดินกลับบ้านมึงไม่มีใครไว้
ยืนโบกรถและโดดขึ้นอย่างอุ่นใจ
ยังคงเว้นไว้ให้ ยังคงเก็บไว้
ยังคงมีพื้นที่นี้เสมอ
ตลกดีจากที่เคยมีใคร
การเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นเมื่อหนใด
ไม่ทันรู้เลย ไม่ทันรู้เลย
♪
ว่าเราเคยซี้กันจะเป็นจะตายขนาดไหน (ไอสัด)
ไอสัด แบบมากแค่ไหนนะ
โลกแตกสลายไม่อาจทำลายแบ่งสองเรา (ไอสัด)
ไอสัด มึงยังจำได้ไหมวะ
ว่าเราเคยซี้กันจะเป็นจะตายขนาดไหน (ไอสัด)
ไอสัด แบบมากแค่ไหนนะ
โลกแตกสลายไม่อาจทำลายแบ่งสองเรา (ไอสัด)
ไอสัด คำว่าสองเรา
อยู่ดี ๆ ก็กลายเป็นใครไม่รู้เลย
อยู่ดี ๆ ก็กลายเป็นใครไม่รู้เลย
อยู่ดี ๆ ก็กลายเป็นใครไม่รู้เลย
ไม่มึงบ้าก็กูแหละ