Mi korte hoar en grote orre stu 'tie strak te kijke.
Me z'n hendje oan de stoel, in z'n matrozepak.
Want op de foto wil ie ger 'ne grote jonge lijke.
Ok al woar ie nou nie krek zo goewd op z'n gemak.
Dieje fotograaf die blif mar me z'n vuggelke 'noan de gang.
Ut jongske worde ongetierrig ut duurde vults te lang.
Jantje zit stil, zin z'n moeder toen nog.
We Jantje mar din als z'n moeder da zin, want as ze da zegge dan doede de toch.
Toen Jan een joar of achttien waar en godsgloeiend sterk.
Stond ie elleken dag met kuipen specie op d'n bouw.
Ut ging erop, nie al te lui, een degelijk stukske werrek.
Mar sotterigs en sondigs och dan keek ie nie zo nauw.
Me elleke meid die Jan dan 's oaves nog versiere kon, sjouwde 'nie net zo lang totde ze in de steigers ston.
Jan houwt oew hand thaus!
Zin het meidje dan nog.
We Jan dan mar din als het meidje da zin, want as ze de zegge dan doede de toch.
Mar Jan die worde Janus oud en grijs en koal verslete.
Tusse de ouw mennekes douwden ze 'nm oan de kant.
Hij kon nie veul onthouwe, mar hij waar nog nie vergete.
As ge honderd wordt kumt er een foto in de krant.
Hij heeg ut nie gehoald, hij is er krek nie mee verjeurd.
Daags vurde 'tie honderd worde woar ut mi hem gebeurd.
Janus goa heen, zin de zuster toen nog.
We Janus mar din as de zuster de zin.
Want als ze da zegge dan doede de toch.
In ut uurst toen kon Johannes oan den hemel maar nie wennen.
Steeds weer woar het donderjagen me de engelenschaar.
Want hij daacht die engele het lijke krek ons henne.
Hij kon der niet aan wenne dat er toch verschil in woar.
Hij vloekte en hij tierde, worde rauw in zinne mond.
Es ie in de wolken woar en wir gin eier vond.
Johannes niet vloeke, sprak Maria toen nog.
We Johannes mar du, want godsakkerju, as ze de zegge dan doede de toch.