To mi się wali mój świat, umiera stabilizacja
Życie to nowela, a ja w niej miałem ochotę grać
Miałem być dumny z tego, miałem posadzić drzewo
Jedyne drzewo dziś to drzewo wiadomości złego
To nie będzie łatwe wcale, wiem
Życie całe haka szukam, by zawiesić maskę
Której nie potrafię, albo nie chcę pozbyć się
I maskując własną winę zahaczam o taki tekst
Że muli w sysytemie zdrada wypisana na pasku zadań
Albo jeszcze gorzej, gdy zahaczam o przyrodę
Że jestem jak ptak, co skończył na drodze
A wydaje mu się nieprzerwanie, że wiąże koniec z końcem
Gdybym poetą był ptasim piórem dałbym radę
Wybielić się jak papier i wymazać zdradę
Niby to łatwe, lecz nawet fikcja nie jest lekka
A chciałoby się zjeść owoc i powiedzieć pestka
Nogi miała do samego piekła
Nogi miała do samego piekła
No i na drugą nóżkę, o ile to nie proteza
Albo hak, ja go szukam, a tu na nim się opieram
I myśli, gdy zbieram, to smutna w nich prawda
Że sam jestem jak hak, na którym wiesza się każda
Niewiarywodnie wygodnie mi, co to za stan?
Wygoda do granic prawdy, lub wycieczka po pozorach
Co podróż ta daje, gdy w lustrze staję?
Bezpieczne i nieskazitelne przeglądanie
Refleksje, że nie wszystko jest gówna warte
Poprzeczkę stawiam sobie hen poniżej pasa
I jestem w ciąż bardziej sam i sam siebie
Wynieść chcę na piedestał
Kto tu nie stał, kto?
Nogi miała do samego piekła
Nogi miała do samego piekła
To mi się wali mój świat, umiera stabilizacja
Życie to nowela, a ja w niej miałem ochotę grać
Miałem być dumny z tego, miałem posadzić drzewo
Jedyne drzewo dziś to drzewo wiadomości złego
Jedyne drzewo dziś to drzewo
Drzewo wiadomości złego