จากอีสานบ้านนา มาอยู่กรุง
จากแดนทุ่งลุยลาย
ชัยภูมิบ้านเดิม ถิ่นเกิดกาย
บ่ได้หมายจากจร
กลางคืนนอนฝัน
ฉันก็ยังอาวรณ์
ก่อนหลับก่อนนอน
ฉันอาวรณ์อาลัย
อยู่ไกลล่ะหัวใจไม่ห่าง
อยู่ไกลล่ะหัวใจไม่ห่าง
คิดฮอดเดกองฟาง
คิดฮอดตอนนางนอนร้องเพลง
หนุ่มเมืองกรุงวุ่นวาย ทําลายใจ
บ่ได้หมายหวั่นเกรง
อยู่บ้านนาป่าดอน เงียบวังเวง
บ่ได้เกรงผีพราย
ยังคงจําเสียง
สําเนียงผู้บ่าวกล่อมใจ
บ่เคยเปลี่ยนไป
หัวใจฉันยังแน่นเหนียว
อยู่กรุงล่ะหัวใจแห้งเหี่ยว
อยู่กรุงล่ะหัวใจแห้งเหี่ยว
ผู้สาวลูกข้าวเหนียว
ยังเปลี่ยวใจตัวเอง
อ้ายสุกอ้ายจ่อย
คิดถึงอ้ายน้อยเอวบาง
ถ้าหากว่าอ้ายรับฟัง
นักจัดรายการเปิดเพลง
นี่เป็นเสียงร้อง
ของผู้สาวบ้านอ้ายเอง
นี่เป็นเสียงร้อง
ของผู้สาวบ้านอ้ายเอง
ขอฝากเสียงเพลง
กล่อมแดนทุ่งลุยลาย
เบื่อเมืองกรุงเต็มทน เบื่อคนลวง
คนเมืองหลวงหลายใจ
อยากจะกลับบ้านนา ทุ่งลุยลาย
ให้สบายหัวใจ
เมืองกรุงเมืองฟ้า
นํ้าตาฉันเคยหลั่งไหล
อยู่นาน ๆ ไป
หัวใจฉันคงแหลกลาญ
ไม่มีชายใดจะฝังใจยึดมั่น
ไม่มีชายใดจะฝังใจยึดมั่น
คิดฮอดเดอีสาน
คิดฮอดดอกจานทุ่งลุยลาย
♪
น้ำมูลไหลหลั่ง
สองฟากฝั่งอุบลวาริน
แว่วเสียงแคนเสียงพิณ
ซึ้งใจอ้ายบ่ลืมหลง
เข้าพรรษาปีกลาย
ยังได้เคียงคู่อนงค์
แห่เทียนเป็นขบวนร้องส่ง
สองเรายังคง รักกันชื่นบาน
แต่ในงานปีนี้ไม่มีน้องเจ้า
พี่ยังมาคอยเหมือนเก่า
แม้นแต่เงาน้องก็ไม่มี
นี่หรือใจคน
สาวอุบลที่ว่าใจดี
จากกันก็เพียงหนึ่งปี
แต่มาบัดนี้ น้องลืมสัญญา
มองดูฟ้าเห็นแต่เมฆาบัง
อ้ายแทบยั้งบ่อยู่
ซู้เอยซู้ต่างบ้าน สั่งมาต้มหลอกกัน
วันที่อ้ายตั้งตนมาดน
บัดว่าวนมาถึง ส่างบ่มาหนอเจ้า
เสียงแคนเป่า
เขาแห่เทียนเข้าพรรษา
แว่วดังมา
เหมือนเสียงสั่งจากสาวอุบล
เหมือนบอกว่าเขาลืมเราแล้ว
ลืมแล้วสัญญารักคนจน
ปีนี้ตัวพี่หมองหม่น
สาวเมืองอุบลน้องไม่กลับมา
ตาเหม่อมอง น้ำมูลไหลหลั่ง
ไหลไปหวั่ง ๆ ไม่กลับหลังคืนมา
น้องก็คงเหมือนกัน
ใจเจ้านั้นดั่งสายธารา
รักเราวันเข้าพรรษา
เดี๋ยวนี้มาเป็นอดีตแล้วเอย
ใจคนเอยผู้สาวเมืองบัวบาน
บ้านพี่น้องแสนซื่อ
เจ้าคือบ่คึดพ้อคำเว้าต่อกัน
จากมื้อนั้น จนมาฮอดมื้อนี่
พี่บ่เปลี่ยนแปรไป
บัดว่าใจของนาง
ส่างมาคอยลืมอ้าย