Φέρνω τις ελπίδες μιας γενιάς να μου τις σιδερώσουν
Να μην έχω κι ένα κουστουμάκι για της πράξης μου το δίκιο
Τώρα που ξεπόρτισαν του κράτους οι χαφιέδες πάλι
Έλα αγόρι, σφίξε τη γροθιά και σήκωσε κεφάλι
Μάγκες, διαφημίσεις και αυτιά έχει γεμίσει η πόλη
Λογικά θα έρθει κι η στιγμή που θα βγουν έξω όλοι
Τελευταία φεύγει η ελπίδα και η κατσαρίδα
Αν το έντομο ζει ψιθύρισε του, παπουτσιά και πήδα
Φύγε, ρε
Όλα τρομερά μας δείχνουν και όλα προς το τέλος φτάνουν
Και όμως είναι μόνο η αρχή κι οι αφορισμοί δεν φτάνουν
Πιάστε τους ικέτες λέω και άστε αυτούς που προσκυνάνε
Ο φόβος είναι ο λόγος που άλλοι πολεμάν
Κι άλλοι μιλάν ή τραγουδάνε
Τα γέλια σταματήσαν, μικρά παιδιά ορφανά νεκρά μου λεν
Κύριε δεν πειράζει, κύριε μην σε νοιάζει, ρε
Μάνα μου οι αγώνες σου με κάνανε σου λέω φλώρο
Με το ταπεράκι απ' τη γωνιά περνάς τον αστυνόμο
Φούντωσε η ανάγκη μου, η αλλαγή ρε θέλει βία
Χρεώνω την ασχήμια μου σε σένα που με απαλλάσεις
Μιλήσαμε για έρωτα και λίγο λίγο βγάλαμε άκρη
Κι ύστερα πετάξαμε σκουπίδια στης ντροπής το χάδι
Γιατί έτσι μου υποσχέθηκα στο δικαστήριο θα μεθύσω
Να μην έχω κι ένα κουστουμάκι για της πράξης μου το δίκιο
♪
Νεκρό παιδί στα Εξάρχεια από όπλο μπάτσου τρομοκράτη
Να σταματήσει η γη, να μην γυρίζει μέχρι να 'ρθει κάτι
Κάτι που θα 'χει εξήγηση και κάτι που θα δικαιώσει
Τον πόνο του ανθρώπου που ακόμα αρνείται να προδώσει
Οι καμπάνες σήμαναν, τελειώσαν τα χαμένα χρόνια
Οι γέροι ξεμωράθηκαν, κοιμούνται σε χρυσά σεντόνια
Η φωνή μας σάπισε, σκουλήκια έχουμε όλοι μέσα
Μπαγιάτικες καρδιές κι όμως
Mας έχει μείνει λίγη μπέσα ακόμα, ναι
♪
Οι ποιητές στη χώρα μας φέρουν μια γλώσσα μολυσμένη
Απάθεια μας φτύνουνε στα πρόσωπα κι εμείς δεμένοι
Με αλυσίδες στο λαιμό σερνόμαστε ευνουχισμένοι
Ο έρωτας δεν είναι γιατρικό
Aν νιώθουμε όλοι ξένοι σε αυτό το μυστικό
♪
Η σούβλα χώθηκε βαθιά, σκατά βγήκανε απ' το στόμα
Και το κορμί μας κάηκε απ' τη φωτιά και έπεσε στο χώμα
Σαλόνια με σπασμένα φώτα, υποδοχή για Φρανκενστάιν
Το τέρας ξαναζεί και ελευθερία απ' το λαό ζητάει
Το χέρι του είναι από ληστή και το μυαλό από δολοφόνο
Μα η καρδιά του είναι τρυφερή, του ορφανού τον πόνο γνωρίζει
Δημιουργία κόσμου για φιγούρα σε παρθένα κόρη
Την απερισκεψία του Θεού μας την γνωρίζουμε όλοι
Να φύγουν οι σταυροί από τις πλάτες των απλών ανθρώπων
Το έγκλημα διέπραξαν αυτοί που δεν αξίζουν πρόσωπο και λόγο
♪
Το αίμα αυτών που καίνε βράζει ενώ εμέ είναι παγωμένο
Και η αλήθεια διάλεξε εμένα, το βλέμμα σηκωμένο
Κοίτα ψηλά μοιραίε, αντίκρισε την όψη της ιστορίας
Αιώνια θα είστε πρωτοστάτες της γενοκτονίας