Ξημέρωμα στη Ναυαρίνου το συναίσθημα εκείνο που νοσταλγώ Εγώ δεν είμαι ποιητής εγώ είμαι νικητής μα μια μέρα θα νικηθώ Σαν το καλάθι στη λήξη, σαν της φυλακής την πλήξη, το ξέρω θα τρελαθώ Που ανήκεις που ανήκω δεν θέλω να ανήκω κάπου, αδιαφορώ Και δε φοβάμαι τίποτα τώρα πια Δεν λυπάμαι για τίποτα τώρα πια Δεν φοβάμαι τίποτα τώρα πια Δεν λυπάμαι για τίποτα τώρα πια Και τα χρόνια να περνάνε μα να μη σε προσπερνάνε Τι πουλάς το αγοράζω τι σου χάλασε να το φτιάξω Εγώ δεν είμαι ποιητής εγώ είμαι εκδικητής Της καρδιάς μου νταβατζής, των πράξεων μου δικαστής Σαν τον Mike Tyson μπαίνω μέσα στο ring Κάθε μέρα της ζωής της ξεριζώνω το αυτί Και δεν φοβάμαι τίποτα τώρα πια Δεν λυπάμαι για τίποτα τώρα πια Δεν φοβάμαι τίποτα τώρα πια Δεν λυπάμαι για τίποτα τώρα πια Και τα χρόνια να περνάνε μα να μη σε προσπερνάνε Τι πουλάς το αγοράσω τι σου χάλασε να το φτιάξω Εγώ δεν είμαι ποιητής εγώ είμαι εκδικητής Της καρδιάς μου νταβατζής, των πράξεων μου δικαστής Σαν τον Mike Tyson μπαίνω μέσα στο ring Κάθε μερα της ζωής της ξεριζώνω το αυτί Και δεν φοβάμαι τίποτα τώρα πια Δεν λυπάμαι τίποτα για τίποτα τώρα πια Δεν φοβάμαι τίποτα τώρα πια Δεν λυπάμαι τίποτα για τίποτα τώρα πια Τώρα πια Τώρα πια