ตะวันลับฟ้าเมื่อตอนเย็นๆ
จะเป็นเวลาที่ใจหาย
ปลายท้องฟ้ากับแดดรำไร
ฉันเหมือนใจจะขาด
ยังกังวลห่วงใครบางคน
ที่ไม่อาจพบและเจอ
คิดถึงเธอทุกทีที่อยู่คนเดียว
ฉันนั่งมองอดีตในยามที่
ดวงตะวันมันจะลับฟ้าไป
จากแสงอาทิตย์เปลี่ยนเป็นแสงนีออน
ในยามที่คนนอนหลับไหล
ฉันยังคงนั่งอยู่กับเรื่องเดิมๆ
เพราะว่าใจมันยังไม่อยากลืม
พยายามฝืนยิ้มกับหยดน้ำตา
เพราะรู้ว่าคุณไม่อาจกลับคืน
เพราะเวลาไม่ได้ช่วยอะไรนั้นหายดี
ถึงมันจะผ่านไปหลายปี
เพราะความรู้สึกมันยังอยู่กับที่
ไม่ได้ไปไกลจากนี้
เรื่องราวมากมายที่ตัวฉันได้เจอะเจอ
มันยังเทียบไม่ได้เลยกับเธอ
มีแค่หยดน้ำตาที่เพิ่มเติม
ไม่อาจย้อนคืนอดีตหมุนกลับเดิม
มีเพียงแค่เหงาดอกไม้ที่เฉา
ยังเทียบไม่ได้เลยกับหัวใจของฉัน
นั่งอยู่กับดาวทุกคืนยังร้าว
ลามและระบบก็ต้องทนอยู่กับมัน
เพราะว่าเคยชินที่มีเธออยู่กับฉัน
เข้าข้างตัวเองจากกันไปไม่มีวัน
ได้แค่คิดถึงเพราะว่าทำได้แค่นั้น
ทำได้แค่นั้น
ตั้งแต่ครั้งนั้นที่เธอไม่อยู่ชีวิตดูเปลี่ยนไป
ยังอ้างว้างยังเสียใจ
เหลือเพียงแต่ความเงียบเหงา
ยิ่งคิดถึงวันที่ผ่านวันที่มีแต่เรา
แต่วันนี้มันว่างเปล่าเหงาจับใจ
คิดถึงเธอรู้ไหม
คิดถึงเธอทุกทีที่อยู่คนเดียว
เพราะว่าฉันกลัวการที่ต้องอยู่คนเดียว
เก็บเรื่องมากมายไว้คนเดียว
ในค่ำคืนที่เปล่าเปลี่ยว
มีแค่ความเหงาไม่มีอะไรมาเอี่ยว
มีแค่เธอเป็นความหลัง
ที่ทำภาพให้ย้อนในความฝัน
อยากถามเธอเป็นไงบ้างตรงนั้น
แต่กลับกันที่ไม่ใช่หน้าที่ฉัน
ไม่อยากให้มันเหลือเพียงแค่ความว่างเปล่า
แต่ไม่มีใครที่เคยว่ากล่าว
ฉันมาย้อนดูเรื่องราว
วันนี้ในอดีตมันแจ้งเตือนภาพเก่า
ความรู้สึกในภาพมันไม่เคยหายไป
มันถูกบันทึกไว้แบบนั้น
ถึงวันนี้เราจะไม่มีกัน
แต่ภาพนี้เธอยังคงยืนแนบฉัน
สุดท้ายเรายอมรับมัน
ถึงมันจะคอยทำร้าย
แม้ว่าวันนี้เราจะไม่มีกัน
ฉันแค่ต้องทนให้ไหว
อาจไม่ได้เกิดมาเพื่อกันและกัน
คงเป็นแบบนั้นใช่ไหม
เก็บคำว่ารักเอาไว้ในใจ
แค่คิดถึงคงไม่เป็นอะไร
แต่วันนี้มันว่างเปล่าเหงาจับใจ
คิดถึงเธอรู้ไหม
คิดถึงเธอทุกทีที่อยู่คนเดียว