ฉันไม่ได้มีมารยาทที่ดี ก็แค่รู้จักที่ต่ำที่สูง
เห็นแสงเรืองรองส่องเป็นสายรุ้ง ก็รู้ว่าสูงและไกล
ทั้งที่ก็อยากจะยืนใกล้กับเธอ
ได้แค่ละเมอแค่ทำตาใส
ไม่คิดจะยืนไปรอต่อท้าย
ไม่อยากไปลุ้นให้เหนื่อย (ไปลุ้นก็เหนื่อย)
ขอบคุณในความเอื้อเฟื้อ มอบเยื่อใยส่งมาให้ฉัน
แต่ใจของคนอย่างฉัน ไม่กล้าจะฝันให้ไกลเกินตัว
ไม่ห่วงหรอกตอนขึ้นไป ก็ห่วงแค่ตอนจะลงมา
รู้ดีว่ามีปัญหา ตกที่สูงมันเจ็บ อย่าเลยอย่าให้ขึ้นไป
ไม่อยากให้ใจโทรม ๆ ต้องเป็นแผลเย็บ
เจ็บแค่ขาก็พอทนเจ็บ แต่เจ็บหัวใจเกินทน
♪
ก็ไม่ได้หยิ่งยโสอะไร และก็ไม่ใช่จะกลัวความสูง
แต่เอาไม้ซีกไปงัดไม้ซุง ก็รู้ว่าไร้ประโยชน์
ฉันขอเป็นสุขอยู่ในซอกอย่างเดิม
ไม่คิดจะเติมให้มันเลิศหรู และฉันก็มีอย่างหนึ่งที่รู้
อยู่บนความสูงนั้นมีความเสี่ยง (จริงป่ะ)
♪
ขอบคุณในความเอื้อเฟื้อ มอบเยื่อใยส่งมาให้ฉัน
แต่ใจของคนอย่างฉัน ไม่กล้าจะฝันให้ไกลเกินตัว
ไม่ห่วงหรอกตอนขึ้นไป ก็ห่วงแค่ตอนจะลงมา
รู้ดีว่ามีปัญหา ตกที่สูงมันเจ็บ อย่าเลยอย่าให้ขึ้นไป
ไม่อยากให้ใจโทรม ๆ ต้องเป็นแผลเย็บ
เจ็บแค่ขาก็พอทนเจ็บ แต่เจ็บหัวใจไม่ไหว
อย่าเลยอย่าให้ขึ้นไป
ไม่อยากให้ใจโทรม ๆ ต้องเป็นแผลเย็บ
เจ็บแค่ขาก็พอทนเจ็บ แต่เจ็บหัวใจเกินทน