ฉันก็มีหัวใจ
ที่เหมือนเหมือนคนทั่วไป
วันที่ถูกทิ้งก็มีน้ำตา
และยังหวั่นไหวกับคำร่ำลา
มีหัวใจ
ที่เหมือนเหมือนคนทั่วไป
ยิ่งคิดถึงยิ่งทำให้เพ้อ
ยิ่งพบเจอยิ่งทำให้มีน้ำตา
ฉันมีรอยยิ้มบนใบหน้า
เวลาที่มีความสุข
ฉันมีน้ำตาอยู่นองหน้า
เวลาที่ฉันต้องทนทุกข์
เวลาสนุกฟังมุขตลก
ฉันเองก็ยังหัวเราะออกมา
เมื่อยามมีไข้หรือไม่สบาย
ฉันเองก็ยังต้องกินยา
ไม่เคยชินชา
กับความรู้สึกเมื่อเสียใจ
ทุกครั้งยังมีน้ำตากับคำร่ำลา
กับความรักที่เสียไป
เหมือนกับใครใคร
มิได้แตกต่างใดใด
ฉันมีรอยยิ้มฉันมีน้ำตา
ฉันเองก็มีหัวใจ
ฉันก็มีหัวใจ
ที่เหมือนเหมือนคนทั่วไป
วันที่ถูกทิ้งก็มีน้ำตา
และยังหวั่นไหวกับคำร่ำลา
มีหัวใจ
ที่เหมือนเหมือนคนทั่วไป
ยิ่งคิดถึงยิ่งทำให้เพ้อ
ยิ่งพบเจอยิ่งทำให้มีน้ำตา
เมื่อฉันหยิบยื่นหัวใจ
หวังไว้ให้เธอมาดูแล
เธอกลับเอาโยนออกไปให้ไกล
ไม่เคยสนใจไม่เคยแคร์
ใช้เท้าขยี้ดูถูกรังเกียจเดียดฉันท์
ทำเหมือนฉันร้องไห้ไม่เป็น
ทั้งทั้งที่ฉันก็เจ็บเหมือนกัน
เหมือนกับทศกัณฐ์
ถึงแม้จะเป็นพญายักษ์
แต่ก็ยังมีหัวใจเอาไว้เจ็บเอาไว้รัก
และอยากให้เธอได้รู้
ถึงแม้ว่าเธอไม่สนใจ
ฉันมีรอยยิ้มฉันมีน้ำตา
ฉันเองก็มีหัวใจ
ฉันก็มีหัวใจ
ที่เหมือนเหมือนคนทั่วไป
วันที่ถูกทิ้งก็มีน้ำตา
และยังหวั่นไหวกับคำร่ำลา
มีหัวใจ
ที่เหมือนเหมือนคนทั่วไป
ยิ่งคิดถึงยิ่งทำให้เพ้อ
ยิ่งพบเจอยิ่งทำให้มีน้ำตา
อันตัวเรานั่นคือทศกัณฐ์
พระราชาแห่งกรุงลงกา
เอิงเงิงเงยไม่เก่งภาษา
เจรจาให้ไพเราะเท่าไรนัก
ข้าไม่เคยจะร้องเพลงแร็พหรือรู้จัก
ข้าไม่เคยจะร้องเพลงร็อคถ้าจะรัก
ร้องเป็นเพียงก็แต่จะเอิงเงิงเงย
ที่เธออาจมองดูว่ามันเชย
ฉันก็มีหัวใจ
ที่เหมือนเหมือนคนทั่วไป
วันที่ถูกทิ้งก็มีน้ำตา
และยังหวั่นไหวกับคำร่ำลา
มีหัวใจ
ที่เหมือนเหมือนคนทั่วไป
ยิ่งคิดถึงยิ่งทำให้เพ้อ
ยิ่งพบเจอยิ่งทำให้มีน้ำตา
ฉันก็มีหัวใจ
ที่เหมือนเหมือนคนทั่วไป
วันที่ถูกทิ้งก็มีน้ำตา
ฉันก็มีหัวใจ
ที่เหมือนเหมือนคนทั่วไป
ยิ่งคิดถึงยิ่งทำให้เพ้อ
ยิ่งพบเจอยิ่งทำให้มีน้ำตา