Τι τραγούδι να σου πω που να σε ξέρει
Να 'ναι εκεί όταν γελάς κι όταν φοβάσαι
Να 'ναι εκεί όταν μεθάς κι όταν λυπάσαι
Κι όταν κρύβεσαι στης μοναξιάς τα μέρη
Και μου 'χεις λείψει
Δε λέω μαλακίες μου 'χεις λείψει
Δε ξέρω πως σε λένε
Δε ξέρω το πρόσωπο σου
Έλα πάμε απ'την αρχή
Νικόλας χάρηκα
Το σπίτι μου είναι αυτό σε περιμένω φέρε τσιγάρα και ουίσκι
Και μου 'χεις λείψει
Σε θέλω για μια νύχτα μόνο
Δεν έχω ανάγκη από αγκαλιές από φιλιά και σεξ
Τίποτα από αυτά δε μου χει λείψει
Θέλω μόνο να με δεις να επιβιώνω να χορεύω με τη θλίψη
Και μου 'χεις λείψει
Σηκώνομαι και ακούω φωνές
Μετά γυρνώ στη πόλη που τίποτα δε μ' αγγίζει
Και ορκίζομαι πως κάτι σε θυμίζει
Και ορκίζομαι θα πέταγα άμα κάτι με είχε στο μπετόν τραβήξει
Ορκίζομαι δεν είμαι όπως οι άλλοι
Συγκάτοικος σε ένα μυαλό δυάρι
Μένω εγώ και ένα κουφάρι
Σε ψάχνω και κοιτάς από την άλλη
Χαράμισα όλα μου τα καλοκαίρια για ένα δανεικό φεγγάρι
Χαλάλι
Ακόμα μια μέρα στο ξημέρωμα χωρίς να ξεκουραστεί το τομάρι μου
Αυτός ο δρόμος πιο μεγάλος κι απ' τα λάθη μου
Κι εγώ μπροστά του πιο μικρός κι απ'το στομάχι μου
Και μου 'χεις λείψει
Δε ξέρω άμα το ακούσεις
Και δε ξέρω άμα το ξέρεις
Και δε ξέρω άμα το μάθεις
Εδώ δε ξέρω ποιος είσαι
Εδώ δε ξέρω ποιος είμαι
Εδώ δε ξέρω αν καλά καλά υπάρχεις
Όταν φιλήσω την κατάρα
Όταν οι φίλοι μου μ' αφήσουν
Όταν ξεμείνω από τσιγάρα
Όταν οι τοίχοι μου με κλείσουν
Όταν τα ρούχα μου βαρύνουν
Και δεν μπορώ να κοιμηθώ
Όταν τελειώσω τον καφέ μου
Θα είναι ανάγκη να σε δω
Όταν φιλήσω την κατάρα
Όταν οι φίλοι μου μ' αφήσουν
Όταν ξεμείνω από τσιγάρα
Όταν οι τοίχοι μου με κλείσουν
Όταν τα ρούχα μου βαρύνουν
Και δεν μπορώ να κοιμηθώ
Όταν τελειώσω τον καφέ μου
Θα είναι ανάγκη να σε δω
Και μου 'χεις λείψει
Δε λέω μαλακίες μου 'χεις λείψει
Αυτό το κρεβάτι με έχει βυθίσει
Και δε ρωτάω τι ώρα θα κοιμηθώ
Γιατί ξέρω πως εδώ και μήνες δεν έχω ξυπνήσει
Πίνω καφέ στο ίδιο τραπέζι στο ίδιο μαγαζί
Μετά θα φάω το ίδιο φαΐ
Μετά κοιμάμαι πάλι
Μετά ξυπνώ μα πριν να σηκωθώ κοιτάζω το κενό σε ένα σεντόνι που ζητάει μαξιλάρι
Πάρε με σαν ύπνος βάλε τέλος στο μνημόσυνο
Κράτα με για λίγο βάλε στον καμβά μου κόκκινο
Όταν χαμογελάει ο άνθρωπος θυμίζει τον θεό
Γιατί το θειικό είναι πάνω απ' όλα ανθρώπινο
Θα 'μαι το μαύρο στο γκρι μπήκα και σε λέρωσα
Άλλη μια μέρα που σε σκέφτηκα δεν πρέπει
Σ' αυτό το δρόμο σουρωμένος ξεφτιλίζομαι
Και η σούρα μου ορκίζεται ότι με βρήκε έτσι
Δεν έχει τέλος η χορογραφία σου
Δεν έχει μέλλον η λογοτεχνία μου απλά πονάει
Βάλε βελόνες στα παπούτσια σου και χόρεψε στα μούτρα μου εθίζομαι σε ότι με γρατζουνάει
Αυτό είμαι εγώ
Ο πιο αναπροσάρμοστος πιανίστας ζει σε κόσμους που αντανακλούν το χάλι τους
Θα με ξεχάσουνε σε λίγο οι γοργόνες
Μα οι πειρατές θα με έχουνε για πάντα στο μπουκάλι τους
Όταν φιλήσω την κατάρα
Όταν οι φίλοι μου μ' αφήσουν
Όταν ξεμείνω από τσιγάρα
Όταν οι τοίχοι μου με κλείσουν
Όταν τα ρούχα μου βαρύνουν
Και δεν μπορώ να κοιμηθώ
Όταν τελειώσω τον καφέ μου
Θα είναι ανάγκη να σε δω
Όταν φιλήσω την κατάρα
Όταν οι φίλοι μου μ' αφήσουν
Όταν ξεμείνω από τσιγάρα
Όταν οι τοίχοι μου με κλείσουν
Όταν τα ρούχα μου βαρύνουν
Και δεν μπορώ να κοιμηθώ
Όταν τελειώσω τον καφέ μου
Θα είναι ανάγκη να σε δω