Κάθε φορά που γράφω κάτι ο κόσμος μιλάει
Και ξεκινάει το debate για το που θα φτάσω
Θα περιμένω τη στιγμή που με ξεχνάνε όλοι
Για να ξανά 'χει ησυχία και να ξαναγράψω
Είμαι στη πιο λάθος στιγμή στο πιο σωστό σημείο
Αλλά άμα ξέρεις που πηγαίνεις δεν μετράει ο χρόνος
Πόνεσα, έχασα, νίκησα, έμαθα
Τίποτα απ'αυτά δεν τα 'χω κάνει μόνος
Όλοι δίπλα μου είναι ήρωες
Ο Ματαίος αναπνέει τον αέρα μου
Ξέρει την ιδέα μου
Καίγεται όλη μέρα βενζινάδικο, συντηρεί ένα σπίτι
Πάει σπίτι και συντηρεί την καριέρα μου
Δεν έχω κοινά με τους ραπαδες
Όλοι με κοιτάνε σαν απόλυτο και κιτς
Οι φίλοι μου είναι γείτονες, παππούδες και γιαγιάδες
Μου λεν τις ιστορίες τους κι εγώ τις κάνω hits
Η μάνα μου άνοιγε το ράδιο το μεσημέρι
Με έκανε λαϊκό τραγουδιστή μα δεν το ξέρει
Γράφω το νέο ζεϊμπέκικο το νέο τσιφτετέλι
Τριάντα χρόνια πιο μετά ο λαός τραγούδι θέλει
M' αρέσει το είμαι μέσα πιο πολύ απ'το θα δούμε
Μ' αρέσει το πιστεύω πιο πολύ απ'το ηγουμαι
Μ' αρέσουνε οι άνθρωποι που έχουνε να πούνε
Μ' αρέσει να παρατηρώ, μ' αρέσει να μιμουμαι
Πατέρα είσαι το πρώτο πρωτυπο μου
Με βλέπεις στη σκηνή και σε βλέπω στον εαυτό μου
Ένα φτωχό παιδί και ορφανό παιδί από χωριό φαντάσου
Μου έμαθες πως γίνεται να σπας τα όρια σου
Κάθε φορά που γράφω κάτι ο κόσμος μιλάει
Και ξεκινάει το debate για το που θα φτάσω
Θα περιμένω τη στιγμή που με ξεχνάνε όλοι
Για να ξανά 'χει ησυχία και να ξαναγράψω
Είμαι στη πιο λάθος στιγμή στο πιο σωστό σημείο
Αλλά άμα ξέρεις που πηγαίνεις δεν μετράει ο χρόνος
Πόνεσα, έχασα, νίκησα, έμαθα
Τίποτα απ'αυτά δεν τα 'χω κάνει μόνος
Όλοι δίπλα μου είναι ήρωες
Αντέχουνε στο χαλί
Ευγενικοί, σπουδαίοι και μεγάλοι
Χτύπησαν την πόρτα μου φέραν ένα μπουκάλι
Ένα τάβλι, μια monopoly κι ένα παλιό μαγκαλι
Δεν ξέρω αν πρέπει να μιλώ γι' αυτά
Αλλά λέει έχω κερδίσει το βραβείο της χρόνιας
Για το δίσκο της χρονιάς, τους είπα μετά χαράς
Αλλά έχω ήδη πάρει το βραβείο της γειτονιάς
Δίνω την ψυχή μου αυτό δεν είναι θέμα
Και συμφωνείς μ'αυτά που λέω, αυτό δεν είναι θέμα
Αλλά επειδή με ακούν πολλοί, ξενερώνεις πολύ. Τι;
Δεν είμαι αρκετά αληθινός για σένα;
Μ' αρεσει να κοιτώ και να μιμούμαι
Να βλέπω το απλό και να αρκούμαι
Να βλέπω τον ήλιο, να λέω μπορούμε
Μα ώρες ώρες συγκινούμαι
Γιατί ξέρω μια σπουδαία μάνα που ο γιος της λείπει
Και φαντάζομαι τα βράδια του γράφει με λύπη και τα δάκρυα λίμνη
Όμως το πρωί είναι αλύγιστη
Δεν έχω ξαναδεί άλλη ψυχή με τέτοια δύναμη
Κάθε φορά που γράφω κάτι ο κόσμος μιλάει
Και ξεκινάει το debate για το που θα φτάσω
Θα περιμένω τη στιγμή που με ξεχνάνε όλοι
Για να ξανά 'χει ησυχία και να ξαναγράψω
Είμαι στη πιο λάθος στιγμή στο πιο σωστό σημείο
Αλλά άμα ξέρεις που πηγαίνεις δεν μετράει ο χρόνος
Πόνεσα, έχασα, νίκησα, έμαθα
Τίποτα απ'αυτά δεν τα 'χω κάνει μόνος