Ακούω τα ίδια είκοσι τραγούδια νύχτα μέρα
Είναι η ίδια λέρα μια ζωή στον αέρα
Τον αέρα που κάποιοι τον μολύναν με νέφος
Ρίξαν ένα έθνος, ένα συνεχές πένθος
Γαμώτο, έρχονται κάτι στιγμές που
Νιώθω παρείσακτος στον ίδιο μου τον τόπο
Νιώθω να γίνομαι εύκολη λεία στα θηρία που μας
Κλείσαν σ' αυτή την πόλη για να μας ελέγχουν με ευκολία
Έρχονται πάλι κάτι στιγμές που με πιάνει ζάλη
Εξαιτίας του πολιτισμού που μου 'χουν επιβάλει
Είναι και αυτή η συνιστώσα που με
Απομακρύνει συστηματικά από την ελληνική μου γλώσσα
Ρίχνοντάς με πιο βαθιά μέσα στην κόλαση
Δεν κρύβεται η μόλυνση της νέας τάξης πραγμάτων
Και εγώ συλλογίζομαι πως μάλλον τόσα χρόνια
Ήμουν ξύπνιος μέσα στα όνειρα κάποιων άλλων
Σ' έναν ασύμμετρο κόσμο πέφτει πάντα το βλέμμα μου
Μια ασυμμετρία που εγείρεται και μέσα μου
Απ' τη γέννα μου, την ψυχή
Το σώμα και το πνεύμα μου ποτίζουν ασταμάτητα με δηλητήριο
Και είναι σίγουρο κάποιοι με ωθούν στον κατήφορο
Θέλουν νεκρό κάθε εγκεφαλικό μου κύτταρο
Με κρατάν σε λήθαργο μέσα από μια στείρα παιδεία
Μου μαθαίνουν ίσα ίσα τ' αναγκαία
Ώστε να μπορώ να τους βγάλω την εργασία
Κάποιος με τραβάει από την ουσία και με ρίχνει στων φθαρτών τη δίνη
Ο οφθαλμός της ψυχής μου λίγο λίγο κλείνει
Κάποιος δε μ' αφήνει να ξεφύγω από αυτό το περιβάλλον
Κι έτσι παραμένω ξύπνιος μέσα στα όνειρα κάποιων άλλων
Ήμουν ξύπνιος μέσα στα όνειρα κάποιων άλλων
Τα πάντα γύρω μου γκρεμίζονται
Αγωνίζομαι να παραμείνω όρθιος
Ρίχνοντας με τον πυρσό μου φως ελληνικό
Το φως εκείνο το επικίνδυνο για το σκοτάδι
Θέλω να σβήσω από πάνω μου κάθε σημάδι από το αγγιγμά τους
Θέλω να αποκοπώ απ' τα δεσμά τους
Δεν κάνω κήρυγμα
Αλλά και στο στρεβλό οικοδόμημά τους δε γίνομαι πια στήριγμα
Δεν τραγουδάω τραγουδάκια ενέμελα
Θέλω να το δω να γκρεμίζεται συθέμελα
Κανένας μας δεν πρέπει να 'ναι
Ξύπνιος μέσα στα όνειρα κάποιων άλλων