Ondanks haar teleurgestelde borsten
Ligt ze languit op het strand
Haar groene topje nonchalant onder haar boek.
Hoewel ze daar koelbloedig ligt en moedig lacht met haar gezicht
Kijken haar borsten nogal treurig uit hun tepels
Terwijl ze traag een ijsje lepelt.
Reikt ze langzaam met haar hand, naar haar topje
Dat haast brand onder haar dagboek in het zand.
Waarin ze net heeft liggen lezen
Hoe blij ze was in het begin.
Ze schreef: de hemel zij geprezen, ik ben iemands vriendin!
Ze was daarvoor ook wel bemind
Maar nooit echt als een zielsverwant
Maar als een domme debutant
Gaf ze haar hart als onderpand
Sinds vanmorgen is het over
Als vrienden uit elkaar gegaan
Ze denkt ik worstel en verover
Ik doe mijn topje maar weer aan
En als ze dan rechtop gaat staan
Is ze verrassend bruin verbrand.
En in verticale stand
Zijn zelfs zijn haar tieten weer charmant
Nu 'ns niet voor een ander mooi
Maar voor zichzelf want ze staat er
En met beide handen gooit ze
Haar dagboek in het water.
Want als je echt niet meer kunt winnen
Moet je een goed verliezer zijn
En doet het pijn om te beminnen
En nou bemin je dan maar de pijn
En laat ze zinken de verhalen
Van hoe we samen sliepen
Laat het verdrinken
Laat het dalen in het diepe, in het diepe.
In het diepst van haar gedachten, is ze een god
En met haar hand schept ze
En schept ze het restant van haar dagboek weer aan land
Waar ze de doorgelopen woorden, rustig afdroogt
En bewaart en met de mooiste slotakkoorden
Wegrijdt op haar witte paard