Dormen e eu navego maino polo Nilo. Penso poucas cousas. Se hai que morrer vai ter que ser No estómago dun crocodilo. Beben e eu só bebo as augas do oceano. Poño rumbo ás illas. O leite dos cocos e os cocos que son Como as tetas dos sitios estraños. E fanse vellos con canas e engurras, Na cama e con frío nos pés polas noites. E eu veño de Alfa Centauro co mellor Sorriso, que é o dos que non gañan nin perden Nin cansan nin fican nin volven. Se non estivese en coma profundo Desde hai tantos anos, o mundo sería Máis gris e máis triste, con días de loito E traballos pesados, e aquí todo é verde E hai negros comendo sandías. A biblia está corrixindo a coxeira Da cama e o inverno proxéctase en sombras, Pero hai os bisontes que corren ás tardes E o fondo do mar e as estrelas e as illas Desertas e os ventos que sopran. Nubes, tantas nubes, O cantar dos grilos. Cólleme do brazo, que imos morrer E vai ter que ser devorados polos crocodilos. Se hai que morrer vai ter que ser No estómago dun crocodilo.