Hoxe quixen ver Que cos dedos o meu mundo podía mover. Non quixera ser Pretencioso nin todopoderoso, Só quería ter un momento de lucidez contida, Atopar unha saída ás neuronas derretidas. Só buscaba o pracer de parir un canto Un lamento, un berro, un pranto, unha pena, un quebranto. Penso en creación, Busco nos vagóns baleiros En cada estación. Ter o que outro ten, Nunca souben ver o que os outros ven. Súo sangue ao tentar escribir con letras O barullo que hai na cabeza, Mente en branco, saída e meta. Pecho os ollos, retorzo o pensamento, Pero queda só nun intento. Nunca souben mirar pra dentro Só buscaba o pracer de parir un canto Un lamento, un berro, un pranto, unha pena, un quebranto. Só buscaba o pracer de parir un canto Un lamento, un berro, un pranto, unha pena, un quebranto...