Tomei o camiño máis longo,
Máis longo para chegar a ti
Díxenche "ponte máis perto
Que non podo ver a súa fin"
Topeime nun buraco estreito,
Pequeño, non podía saír
Pasaron os meses de inverno,
Seguía sen ver a súa fin
Un ruído posouse na cama,
Tremín polo soño que estaba a durmir
De súpeto tocoume da nada,
Os zocos de ferro correron por mín
A costa tornouse unha chaira,
O campo das flores que veñen de abril
Os pasos que dín esa noite,
Mudaron a historia que estaba a escribir
Esperto da noite máis longa,
O soño que me fai sorrir.
As flores no campo da estrela,
Parece que cheira a xasmín
As miñas máns polo chan,
A chaira inmensa sen fin.
Os zocos locen na entrada,
E ti xa non eres para mín
Un ruído posouse na cama,
Tremín polo soño que estaba a durmir
De súpeto tocoume da nada,
Os zocos de ferro correron por mín
A costa tornouse unha chaira,
O campo das flores que veñen de abril
Os pasos que dín esa noite,
Mudaron a historia que estaba a escribir
(Poema)
Non quixera morrer
Sen conducir un coche no deserto.
Salta á corda na brisa dun luns,
Saíndo dun after con toda a resaca que sexa posible.
Pedir un cigarro ás señoras da praza
Que venden repolos en cestas de vime,
Quitar os zapatos
E correr rúa abaixo berrando
"Estou asimétrica,
Que non teño menciñas,
Nin Coca-Cola Light,
Que te preciso coma nunca
Ou sei que te quero como os personaxes
Que morren nos filmes
Xusto despois de descubrir o amor,
Nesa caída de pálpebras
Na que todo semella inxusto
E fermoso á vez
De súpeto tocoume da nada,
Os zocos de ferro correron por mín.
(Nesa caída de pálpebras
Na que todo semella inxusto
E fermoso á vez)
De súpeto tocoume da nada,
Os zocos de ferro correron por mín.
De súpeto tocoume da nada,
Os zocos de ferro correron por mín.