Can kafeste uyur iken bir güzel geldi Açtı tüm kapıları gönül anahtarıyla Yandım durdum yıllar geçti serden geçtim düştüm Eridikçe can cevherim ruhum öldü zannetim Yandıkça gördüğüm ben sandığım ben ben değilmişem Varlığın bu canın hüdadan başka yok imiş sahibi Can kafeste uyur iken bir güzel geldi Kaldırdı tüm perdeleri bir bakışıyla Düştüm aşkın ateşine yandım yandım kül oldum Savurdukça rüzgar külüm nice aleme garkoldum Yandıkça gördüğüm ben sandığım ben ben değilmişem Varlığın bu canın hüdadan başka yok imiş sahibi