Fyrir þennan glugga hef ég gengið mörgum dögum Hef gengið þar að morgni dags, en oftar seint á kvöldin Og hikandi ég beið þess þar að bærðust gluggatjöldin Og brjóst mitt hefur skolfið af þungum æðaslögum Og hvítir armar birtust og hjartað brann af gleði, Og hjartað brann af sorg ef þeir fólu sig í skuggann Því hún var bara fimmtán ára og fyrir innan gluggann Og fallegust af öllu því sem nokkru sinni skeði Og vorið kom í maí, eins og vorin komu forðum Með vængjaþyt og sólskin og næturkyrrð og angan Og kvöld eitt niðri á bryggju hún kyssti mig á vangann Það kvöld gekk lítið hjarta í fyrsta sinn úr skorðum Já, skrýtið er að hafa verið ungur einu sinni Og að það skuli hafa verið þessi sami heimur Því þá var bara heimurinn handa okkur tveimur En hitt var bara ástin sem brann í sálu minni Og stundum enn, er byrjar að vora um vesturbæinn Mér verður á að reika þangað einsömlum á kvöldin En aldrei framar hvítir armar hreyfa gluggatjöldin Og húsið verður sjálfsagt rifið einhvern næsta daginn