Kendimden oldum tamam.
Hep birileri var, bana kalan.
Artıyor, biriken artıyor, içimi kemiren şüphelerim artıyor
Ve yine uzandı yüreğim yatağın üstüne soğuk bi' düş beni tartıyor
Benimdi sanırım dünya tanıdık, bildiğim her şey yalan
Soru sor hadi bana bağlanmaya yok ihtiyacı yok ağlanmadan
Devam eder mi ki akan nehirlere karışmayan diri inancımız
Bi' daha mı var? zamanı var, yaşamanın aklıma zararı var diye
'Her şeyi bırakıp uzakta yaşamayı kendime yeni bir yol sayamam' dedi
Bi' daha mı var? zaman mı var? yavaşça uzan ve öylece kal...
İçimdeki korkumdan tuhaf değil hayat, dokunma bırak
Çarpıyor aynı düşte gönüller. sen giderken...
İçimdeki korkumdan tuhaf değil hayat, dokunma bırak
Çarpıyor aynı düşte gönüller...
Bana kalırsa zamanı yaşamak giderek her şey mal oluyor
Bana kalırsa gün geçiyor geceler kalıp da benimle gün sayıyor
Bana açılan kapıları kapan, yaralara dokunan; tam anlamıyla
Saldırı anını yaşamamı destekler gibi görünen travmalarla
Içimde kırıldı bir şeyler ve bu gerçeğe açılan bir şeyken
Biri çalıntı hayatı yalanla sıyırıp elimde olanı da isterken
Açıkta kalsın kilitli kalmaya yeminler okunan mektuplar
Bana naftalin kokar çürük cesetler, biraz da kuru-boya kusmuklar
Tamamlanır gibi karmaşık puzzle, içine bükülmüş sarmaşık yazı
Kimsenin ölmeye korkusu yok yine üstlenecek gibi tüm olanları
Üstelik şimdi eksilenlerin yerine gelenler eskiden beri
Inadına biriken irinler gibi, insanın aklına yatırım yok gibi...
İçimdeki korkumdan tuhaf değil hayat, dokunma bırak
Çarpıyor aynı düşte gönüller. sen giderken...
İçimdeki korkumdan tuhaf değil hayat, dokunma bırak
Çarpıyor aynı düşte gönüller...