Είναι η σπορά των αμόρφωτων
Ο Μάρκος μας λέει δερβίσηδες
Για κάποιο λόγο τακιμιαζω με ψυχές ανήσυχες
Τα καλύτερα παιδιά στη γύρα τα χρυσάφια
Όλου του κόσμου σε μια κερασμένη μπύρα πήρα
Και δεν παίρνω λόγια πίσω μια σκέφτομαι
Όταν γράφω δυο πριν το ξεστομίσω
Έχω θέματα να λύσω πριν να κρίνω τον απέναντι
Και κάτι δύστυχα που κοβουνε κώλους στο ρελαντί
Κάτι βράδια ακόμα αναρωτιέμαι πως θα χωρέσει
Στο χαρτί μου του τόπου η παράνοια απ'το
Λάμδα ως το Ταφ η ανθρωπιά στην επιφάνεια
Τούμπα ταβάνι πάτωμα άσπρο πάτο απ'τα Βαλκάνια
Σήμερα τα αδέρφια μας ξεπηδάν απ'τα σύνορα
Ξέρουμε όταν φεύγουν πως δε θα γυρίσουν σύντομα
Αυτή είναι η Ελλάδα μηδέν ανοχή δε θέλω κλάμα
Αυτοί που μάτωσαν το μέλλον μας έχουν μάνα πουτάνα
Δεν έχουν όριο τα όνειρα φτάνω ουρανό μα θα πέσω και πάλι βυθό
Όταν ξυπνήσω να δω ποιοι θα είναι εδώ
Ακόμα μαθαίνω τρόπους να περπατώ
Δεν έχουν πόρτα ελπίδες όταν το παλεύεις θα γίνει κλειδί το μυαλό
Βαλ' το στο τέρμα να δεις όσα νιώθω εγώ
Βαλ' το στο τέρμα δεν έχει σταματημό
Από το ημιυπόγειο
Ψάχνοντας λίγη αγάπη μες την υδρόγειο
Αυτά που γράφω δεν κάνουν για τα ανθολόγιο
Ποιος δαίμονας σε όρισε της τρέλας μου αρμόδιο
Κράμα μεταλου στη λαβή που 'χεις στο στέρνο
Δεν ξέρω απο που ερχόμαστε μα ξέρω που πηγαίνω
Εδω αναβλύζει νερό γι'αυτό ξαποσταίνω
Γεμίζω το ποτήρι μου φαρμάκι και σωπαίνω
Μα ίσως κάτι να κάνω λάθος
Μου παν να ζω με λογική και όχι με πάθος
Φαντάζει ατελείωτος στα μάτια μου ο πάτος
Ξέρω να ξεχωρίσω αν είσαι ντόμπρος μα είσαι σκάρτος
Και το ρολόι γυρνά και μεγαλώνω κάθε δευτερόλεπτο που περνά
Κουράστηκες νωρίς μάλλον θα φταιν τα πολλά
Μάλλον θα φταιν τα βλέμματα των ανθρώπων στα κινητά
Και σκάλωσες στα κουμπιά
Και οι κερατάδες από πίσω δίνουν παρηγοριά
2 χάπια το πρωί 1 βράδυ και όλα καλά
Όλα κινούνται μ'αυτά
Ζούμε και τρώμε σκατά
Δεν έχουν όριο τα όνειρα φτάνω ουρανό μα θα πέσω και πάλι βυθό
Όταν ξυπνήσω να δω ποιοι θα είναι εδώ
Ακόμα μαθαίνω τρόπους να περπατώ
Δεν έχουν πόρτα ελπίδες όταν το παλεύεις θα γίνει κλειδί το μυαλό
Βαλ' το στο τέρμα να δεις όσα νιώθω εγώ
Βαλ'το στο τέρμα δεν έχει σταματημό