تو این شب ستاره ها راهو نشون نمیدن
دُم تکون نمیدن سَگای ولگردِ کوچه
به هم نمی خونه روزای عریانِ رفته
شبای محجوب پشتِ حائل شیشه
کلیشه ها مسموم می کنن روشن دِلا رو
عقلا مُردن، متفکرا بوی خون میده حرفاشون
خودشون علناً میگن حقِ ماها رو خوردن
کجاست اونی که از دست و جون میگه با ماهور؟
شاه می کُشه، وزیر دفن می کنه
قاضی رعیتِ فقیر و می کِشه پایِ میز
آزادی دار می خوره، آرامش قهر می کنه
تو این شهر کی باید قاضی رو بکِشه به زیر؟
این جا انسانی مُرد
تو این شهر اونایی که باید می بودن نیستن، گریختن
این شهر پهلوون نداره ولی تا دلت بخواد
پـُـر شده از قهرمانِ الکی
وزشِ باد الکی
چرخشِ دار الکی
قسمِ یار الکی
اینجا قطار الکی
راه الکی
ساز الکی
جنس و حقِ کدوم جنس؟
این جا انسان الکی
حرفایِ کتاب الکی
تو این شهر، حسابی نیست رفیق
باس چشاتو ببندی حقو از زیر تیغ بگی
رک باشی، ته ش تو دوتا صفحه ی زرد تیتر بشی
تو هم از این سفره ی جهل بخور، کی به کیه؟
من می دونم، می دونم تو هم می دونی
عامل شب هم می دونه
مدیون کُشته هاییم اگه
آواز می خونه شب
کلاغ می خونه ترس
لب می زنه سگ
خر می زنه پَر
من می دونم بهارم کجاست اما
تو گرمایِ شاهِ زمستونو می کِشی دورت
خیالت راحته، جیره هات جیبتو پُر می کنه
اما تهِ این بی کران خودتی و خودت
باکره ها عریان
پروانه ها دورِ آتیشِ بنیان
هر سه خدایان
تیره ی عصیان
جمعی دل بسته به اندامِ دنیا
زیر نفرت، رودِ عسل
زیغِ رغبت تو دکون اکبر
تحتِ تاثیرِ عبورِ عجم
بور احمق، شربتِ ابد
بوی عنبر از ستونِ اول
از هفتاد و چند عدد مسخ عسل
هجو رکود، همه درکِ ازل
نداره هیچ کسی از قدیما خبر
می خورن آب خنک زیرِ سایه
با هر کدوم از حواست به قایق
اگه بهشتو نمیدن اجاره
چرا تو تو راس قدرتی ظالم؟ ها؟
به آتیش بکشید شهرتونو
چیزی مقدس تر از این زندگی نیست
بین عظیمِ مرگ و طلاق تنفس
تو هوایِ سیاستِ گیج
همون بمیری بهتر اون
پشتو نبینی بهتر
نمی دونم آدما به چی می رسن ولی
مرگ مون قبلِ پیری بهتر و
تیری بخوره تو این سینه بهتر
بکشی تیغِ وحدت و به چشم
نبینی کثرت
تویِ این کاخِ توخالیِ ظلم
چیزی نی جز لشِ دیوِ منت
می کِشیم زیرِ پامون نون و
بچش طعمِ چکمه ی زور و
تقاصِ شوری که به خون رسید و
خونی که به جوب ریخت به پوچ و
پس میدن