Dor steiht een Haubarg op 'e Warft,
De steiht dor al veel hunnert Johr,
Sien Eekenbohlen sün mit de Tied swatt farvt,
De Haubarg steiht liekers no dor.
He wer mol buut vun Minschenhand,
Woveel hunnert Johr is dat her,
He steiht dor hog över dat gröne Land,
Do sühst em al buten vunt Meer.
Woveel Lüd un Veh hem all in em leevt,
Worn born und bleem in em doot,
Sien Eekenbohlen hem al de Tied ne beevt,
In Glück nich und ok nich in Not...
He steiht dor boben op'e Warft,
As dei he de Hebn anbörn,
Und wenn sik de Hebn ok düster farvt,
De Haubarg de ward sik ne röhren.
Ünner sien hohet Dack ut Reit,
Dor wer een Barg Hau för dat Veh,
Dat wor jedet Johr in de Summer meiht,
Dorum man em Haubarg nennen de.
Dor kemen mol Minschen ut de Stadt,
De wulln gern de Haubarg mol sehn,
De harrn wohl er schietige Hüs meist satt,
Und de fun de Haubarg so schön.
Toerst hett man Bleck op sien Dack rop packt,
Dat sech al vun wiet greuli ut,
Denn het man sien olen Eekendöörn tweihackt,
De Finster, de Lütten, keem rut...
Dor op'e Warft, dor wo he steiht,
Dor is he bald nich mehr to sehn,
Wenn dat na de nie Besitzer geiht,
Denn schall dor een Bungalow hen.