Κοίτα πως είσαι, πως διασκεδάζεις,
τι σκέφτεσαι και τι κάνεις, σε ποια μέρη γυρνάς...
πες μου πως νιώθεις μέσα στο δίχτυ, ποιούς έχεις φίλους και με τι ανθρώπους μιλάς...
κοίτα το χάος που έχεις χτίσει, μια απέραντη πόλη που σου τρώει τη ζωή...
κι έχω απορία πόσο θα αντέξεις, αλήθεια πόσο ακόμα, με εκπλήσσεις πολύ...
νεκρό μου μοιάζει το πρόσωπό σου, μου φαίνεται μες στο σώμα έχει σπάσει η ψυχή...
και τη ρουτίνα, πιστό σύντροφό σου, την κάθε μέρα σου αφήνεις να καθοδηγεί...
δεν το πιστεύω πως έχεις γίνει, είσαι η κατάντια του ανθρώπου επάνω στη γη...
ό, τι χειρότερο ζει στον πλανήτη, μια αναίσθητη, άδεια, ψυχρή μηχανή!
Κοίτα πως είσαι μες στο κοπάδι, που τ' οδηγεί στο σφαγείο ο τρελός του βοσκός...
και μη γυρεύεις κανένα σημάδι, τη δύναμη όλη στα χέρια του έχει μόνο ο λαός...
άσε τον ύπνο, δεν πάει πια άλλο, τώρα είν' η ώρα κι ο τόπος είναι μόνο εδώ...
ξύπνα για λίγο και κάνε κάτι, κουράστηκα να φωνάζω σε παρακαλώ...
δεν το πιστεύω πως έχεις γίνει, είσαι η κατάντια του ανθρώπου επάνω στη γη...
ό, τι χειρότερο ζει στον πλανήτη, μια αναίσθητη, άδεια, ψυχρή μηχανή!