Oda boş, adımlar çekilmiş kapılardan
Kahkahalar silinmiş
Duvarlar küsüşmüşler, birbirlerine bakmıyorlar
Işık başını sokacak yer arıyor
Daracık boşluğa yalvarıyor
Boşluk utanıyor varlığından
Yüzünü saklıyor yerdeki mum ışığından
Perdeler karanlığa sarılıyor, korkudan
Kırışmış bir gömlek, yerde
Cansız, fersiz, tensiz, nefessiz
Can kayıp düşmüş omuzlarından
Boşuna bekliyor sedef düğmeler
İki yakası bir araya gelmiyor canın
İliklerine kadar boş, iliklerine kadar boşluk
Gömleğin boş kollarında kıvranıyor
Beyaz bir çarşaf, sedirde
Tatlı uykuların beşiğinden çoktan düşmüş
Boşluğu avutmaya çalışıyor
Üzerine düşen titrek gölgelerde
Parmak izlerini taşıyor ölümün
Boynuna sarılıyor ölünün, çaresiz çarşaf
Bir cesedden sıcaklık umuyor
Sonu gelmez zulümlerden
Hiç bitmeyen çilelerden
Sabah olmaz gecelerden
Usandım artık
Sonu gelmez zulümlerden
Hiç bitmeyen çilelerden
Sabah olmaz gecelerden
Usandım artık
Gün gelir, gün gelir
Biter kederler
Gün gelir, gün gelir
Gün gelir biter kederler
Ağlama sen gözlerim
Ağlama sen yüreğim
Ölüm gelmiş başucumda
Varsın neyleyim ah
Ağlama sen gözlerim
Ağlama sen yüreğim
Ölüm gelmiş başucumda
Varsın neyleyim ah
Mum üşüyor alev ağlıyor
Hiçbir yere basmıyor ölümün ayakları
Boşluk büyüyor, duvarlar terkediyor odayı
Zemin kayıyor, tavan uçuyor, an devriliyor
Ölümün buzdan heykelinin dokuyor sessizlik
Ortada öylece kalıyor ölü, yalnızlığıyla kucaklaşıyor
Yüzü hiç bir yere bakmıyor
Yanağına dokununca ışık sönüyor
Göğsü kaskatı kalbi kıpırtısız
Elleri boş avuçlarına hiçbir şey sığmıyor
Dudaklarında yarım kalmış gülüşlerin neşesi var
Bir sonraki nefese açıkmış gibi
Kirpik uçlarına açılmış hasretlerini
Tavana çakılı gözleri boşluğu emiyor
Gözbebekleri ölümü resmediyor
Bu benim, bu benim ölüm
Bu benim ölümüm
Bana geldiğinde ölüm böyle olacak
Ölüm, böyle olacak ölüm
♪
Ağlama sen gözlerim
Ağlama sen yüreğim
Ölüm gelmiş başucumda
Varsın neyleyim ah
Ağlama sen gözlerim
Ağlama sen yüreğim