Hann fann það á sér í gær,
Að eitthvað myndi gerast.
Að eitthvað myndi henda í dag.
Þá sá hann snót,
Hún kom þeysandi á faxa,
Golan lék um lokkana.
Hún var yndisfögur,
Hann fór í hnút,
Hún brosti bara,
Og henti klút,
Hann tók hann upp,
En hún var á braut
Og hann með klútinn eins og sauðnaut
Aldrei mun hann, aldrei mun hann, aldrei mun hann gleym'enni.
Hann mun aldrei gleym'enni...
Vetur, vor, sumar, haust,
Liðu og urðu tímans tönn að bráð.
Klútinn geymir hann enn,
Og bíður og vonar, að snótin hún birtist senn
Það er guðdómleg lykt af þessum klút,
Hann er engum líkur og efnið mjúkt,
Í hjarta hans mynd af snótinni tær,
Ef hann bara vissi að hún var álfamær,
Aldrei mun hann, aldrei mun hann, aldrei mun hann gleym'enni.
Hann mun aldrei gleym'enni...
Svo dreymdi dreng draum,
Hann var staddur á heiði og þokan var myrk og djúp.
Út úr mistrinu reið drottning hans drauma
Og minnt'ann á þeirra klút.
Hún sagði við hann, komdu og hittu mig,
Í hamrinum bakvið lambhúsið
Svo var hún horfin í annað sinn,
Þá vaknað'ann upp með vota kinn.
Aldrei mun hann, aldrei mun hann, aldrei mun hann gleym'enni.
Hann mun aldrei gleym'enni...
Eftir andvökunótt,
Fór piltur á fætur og þögull hann klútinn strauk.
Hann tók orf sitt og ljá,
Með hugann við bergið hann hamaðist við að slá.
Að slætti loknum gekk hann upp í fjall,
Það var hellidemba sem á honum small,
Hann barði utan hamarinn,
En drottinn minn hvað hann varð vonsvikinn,
Því hún var bún'að, hún var bún'að, hún var bún'að gleym'onum.
En hann mun aldrei gleym'enni
Nei, hann mun aldrei gleym'enni
Ég mun aldrei gleym'enni.enni.